Halloween en hiken met de backpackclub

Het is ondertussen al een week geleden dat ik mijn laatste bericht gepost heb, sorry dat het zo lang geduurd heeft!! Ik was jullie nog niet vergeten, maak u maar geen illusies! Het was anders wel een hele drukke week...
Ik ben 2 keer naar de karaoke geweest, maandag tijdens de les 'populaire cultuur' en woensdag. Woensdag waren Caroline en Peter, de andere Belgen in Osaka (Osaka Gaidai) waren van hun berg gekomen om nog eens op stap te gaan in Kandaimae en wat bij te praten met de Belgjes aan Kansai University. 't Was plezant!

Omdat het dit weekend (ook in Japan!) Halloween was, heb ik vrijdag maar ineens mijn eerste Japanse feestje meegepikt in het internetcafé Transcope. Het werd meteen duidelijk dat Japanse feestjes grondig verschillen van fuiven in Europa. Voor ongeveer 6 euro voor een feestje van 2u, kon je pompoenhapjes, massa's chips, frisdrank of pintjes à volonté en op het einde: heeerlijke kaasfondue!


Michael en ik

Een feestje dat twee uur duurt, het lijkt waarschijnlijk absurd en dat is het ergens ook, maar dit is Japan en timing respecteren is hier heel belangrijk... Shihee (Korea) die in Transcope werkt, had het feestje mee georganiseerd en er dan ook voor gezorgd dat de meeste buitenlandse studenten verkleed waren. Er waren enkele spelletjes gepland zoals een dans waarbij twee jongens een meisje al dansend moesten verleiden. Ook was er een spel waarbij een jongen en een meisje elk een einde van een mikado-stokje moesten opeten. Iedereen had bij het begin van het feestje een nummer gekregen. Ik was nummer één en had blijkbaar het afroepen van mijn nummer gemist.... Heel erg vond ik dat natuurlijk niet.. Later bleek ook dat Onno, de mannelijke nummer één, heel blij was dat hij niet had moeten dansen of stokjes eten.
Dan (als vrouw) en ik (als iemand die bloedt en pijn heeft)





Na het feestje (om 9u) wou natuurlijk nog niemand van de buitenlandse studenten naar de dorm terugkeren. De senpai van Shihee en nog iemand anders hadden beiden een fles sake van 1,5 liter gewonnen op het feestje. Drank is er om gedronken te worden en dus zijn we met zijn allen op de trappen van de bibliotheek deze flessen gaan opdrinken. Heel gezellig! Tot plots bleek dat Shihee te diep in het sakeglas had gekeken en onbedaarlijk begon te huilen. Japans sprak ze niet meer, dus hebben Jini en Yonson zich vooral over haar ontfermd. Omdat we uiteindelijk toch eens terugmoesten, maar Shihee niet meer op haar benen kon staan, hebben een paar jongens haar naar de dorm gedragen. Yonson, Shihee en ik hebben haar vervolgens in bed gestopt. Ze sliep natuurlijk meteen. Omdat de senpai van Yonson en Jini de eerste trein moest hebben, zijn de meisjes hem nog gezelschap gaan houden tot 4u ongeveer. Ik besloot toen Shihee sliep, om 1u 's nachts, in de dorm te blijven en even afstand te nemen van de Aziatische groepscultuur. 's Anderdaags had Shihee wonder boven wonder! geen kater! Straffe Koreaanse meisjes!
Zaterdag werd noodgedwongen een rustdag! Niet alleen omdat ik gewoon heel moe was, maar ook omdat ik zondag samen met Judith en Ruben en de mensen van de backpackclub zou gaan hiken.
Zo gezegd, zo gedaan en zondag om 5u 's ochtends stonden we met z'n allen aan het station van Kandaimae om naar Kobe te vertrekken. Twee uur later stonden Shunsuke, Haku, Nori, Waka, Hide, Ruben, Judith en ik in Kobe-station. Klaar om aan de 15 uur durende bergtocht te beginnen! Al heel snel bleek dat het tempo enorm hoog lag. We wandelden steeds ongeveer een uur en namen dan 5 minuten pauze. Enkel 's middags namen we 10 minuten pauze!

Uitzicht op de eerste berg











Boven op deze berg, had ik een knalroof hoofd en gaf Shunsuke mij een plakker met ijs (geen zicht, maar deed wel heel goed!)

Wel goed, want zo konden we regelmatig drinken en wat eten. Zonde dat we zo weinig tijd genomen hebben om van het uitzicht te genieten. Dat is uiteindelijk de voornaamste reden waarom ik aan een hike begin... Maar bon, daar dachten onze Japanse vrienden anders over. Om 5u besloten ze echter dat het vooropgestelde plan niet meer haalbaar zou worden. We zouden nog één berg doen. Om 6u ongeveer stonden we moe, maar voldaan op de top van Mayasan (690m) en niet veel later konden we van het avondzicht over Kobe en Osaka genieten. Tegen zes uur is het hier donker en de zogenaamde '10 million dollar night view' was dan ook prachtig! 't Was een mooie beloning voor een toch wel lange tocht. Een half uurtje later was het toch al behoorlijk koud op de top van de berg en er lag nog een lange weg terug naar beneden voor de boeg! Weliswaar langs trappen, heel pijnlijk voor mijn knieën, maar ze houden hier blijkbaar wwel van stukskes beton op de berg.... Het duurde nog zeker anderhalf uur voor we het dichtsbijzijnde station zouden bereiken en een dutje konden doen op de trein. Heerlijk! Terug in Kandaimae-station aangekomen, zijn we nog een hapje gaan eten. Dat hadden we wel verdiend! In totaal hadden we (minstens!) 8 bergen, 35 km en 2500m hoogte overwonnen. Eens op de dorm heb ik nog een doucheke genomen en om 11u of zo ben ik mijn bed ingegaan. Vandaag hadden we immers om 9u Contemporary Japan van de dragon..

Sorry dat ik zo weinig foto's op de site zet, maar dat uploaden duurt echt vreselijk lang. Ik zal een link maken naar mijn space en de foto's daar zetten!

Pannenkoeken, Backpack-club en Ikeda-matsuri

Het was eigenlijk de bedoeling om één groot bericht te maken over de matsuri en alles wat er het voorbije weekend gebeurd is, maar het uploaden van foto's lukt niet zoals het hoort. Het duurt vreselijk lang vooraleer die er opstaan en dan is het handiger om wat meer kleine berichtjes te maken.
Zoals ik reeds in de vorige post zei, begint de nood aan Westers eten echt groot te worden en zaterdag konden Judith en ik niet aan een pannenkoekenfeestje weerstaan. Onze roommates vonden dat natuurlijk een fantastisch idee, want ze kennen hier alleen maar de Amerikaanse, kleine, fluffy pannenkoekjes. Ze hebben dan ook enorm genoten van onze zelfgebakken!!! pannenkoeken met ijs en chocoladesaus uit een potteke!!! Chiyori, Ayaka, Yonson en Aoi vonden het geweldig, om dan nog maar te zwijgen over hoe trots we waren op onszelf ;) De Amerikaanse meisjes wouden ook wel meedoen, dus besloten we het met de overschot 's anderendaags over te doen. Als ik zeg 'overschot', lijkt dat misschien weinig, maar we hadden wel zeker 60 pannenkoeken gemaakt, dus toch: geen probleem!! Na het pannenkoekenfeestje, gingen Judith, Ruben en ik bowlen met de Backpack-club. Ik moet zeggen: bowlen in Japan is niet hetzelfde als bij ons! Hier vind je Hello Kitty-ballen (die ik toch wel moest uittesten), kostuums in de vorm van een kegel, allerlei hoedjes en pruiken... Het strafste vond ik wel dat tijdens het spel ineens het licht uitging. Al wie dan een strike gooide, kreeg dan een snoepje van een mevrouw die als pompoen verkleed was... Zotte Jappen!

Ze hadden ons gezegd dat we daarna nog iets gingen gaan eten en dat deden we dus ook. We hadden ons niet verwacht aan een nomihoudai (voor een vast bedrag zo veel drinken als je binnen 2u kan). Blijkbaar was deze bijeenkomst wel vrij speciaal, want er waren ook mensen die al een hele tijd afgestudeerd waren. Heel leuke mensen allemaal en het was keigezellig! We kregen trouwens ook frietjes en dat maakte mijn avond ineens goed ;) Ik was trouwens niet zat (voor al wie het zich moest afvragen...), een aantal Japanners daarentegen waren wel heel vrolijk geworden ;) Het was echt een geslaagd dagje!!
Zoals afgesproken, begon zondag met pannenkoeken en Ocean's Twelve op Christine's laptop... Hoe veel beter kan een dag beginnen. Veel pannenkoeken later, werd het vier uur en werden we aan het station verwacht om met de jongens naar het Ikeda-matsuri te gaan. De jongens zouden een schrijn van 3000 kg het hele dorp en de heuvel van de tempel opdragen, terwijl de meisjes mochten supporteren en foto's nemen. Een hele speciale belevenis, en het werd nog beter toen we achteraf sushi kregen en een bescheiden feestje hielden met de mensen die elk jaar deelnemen dat festival.
Sake.. Nico, Kimura en Ruben

Matsuri(祭り)

Ondertussen is het weer zondag en ben ik ongeveer zes weken in Japan. Wat mist een Belg die zes weken van huis is? Belgisch eten! Gevolg: een pannenkoekenfeestje. Meer daarover verder in een volgende, maar eerst een verslagje van mijn eerste Japanse shinto-festival.

Woensdag had ik Japanse les, op zich niets bijzonders aan, maar daarna ben ik met Michaël, David (Engeland), Yonson (Korea) en Motoki (een Japanse vriend van de backpack-club) in de shokudou van de universiteit gaan eten. Shokudou of 食堂 staat voor 'eetplaats' en is wat te vergelijken met de Alma. In tegenstelling tot Leuven, loopt hier schandalig veel volk rond en is het eten afwisselend en echt lekker! Maar bon, terug naar mijn verhaal! Michaël had blijkbaar al afgesproken met Motoki om 's avonds naar een festivalletje ergens in Osaka te gaan. Yonson en ik zagen dat ook wel zitten en zijn dus meegegaan.
Dit festival vond plaats voor de tempel waarvan ik de naam al niet meer weet. Om de beurt kwam er dan uit een gebouw een schrijntje, waarbinnen men op de taiko (grote trommel) sloeg en op het dak ervan kunstjes uithaalde. De foto's spreken wel voor zich, denk ik:


Motoki aan de drums...

Dansende draken.. Ik, Yonson en Aya (japans meisje dat bang is voor buitenlanders ;) )

Het gezelschap en Traditioneel vs. modern

een gewone schooldag

Vandaag was een gewone schooldag en daarom ook wel eens de moeite om te vermelden, denk ik. Deze ochtend begon al fantastisch, toen ik plots wakker schoot om 8u30 en besefte dat ik mijn wekker een uur eerder afgezet had en meteen weer in slaap gevallen was. Ik had echter les om 9 u en dus heb ik me snel aangekleed en naar de les gerept. Het ontbijt hier is maar tot 8u30 (stipt!), daar was ik dus ook al te laat voor...Met een banaan voor onderweg ben ik dan maar op mijn fiets gesprongen en was ik nog mooi op tijd voor de Japanse les. Niet dat het een ramp geweest zou zijn als ik te laat was geweest, want onze (vrouwelijke) sensei slaagt er steeds in om Roos en mij (de twee enige meisjes) te negeren. Eerst dacht ik dat het een verkeerde verkeerde indruk van mij was, maar integendeel. Alles wat de jongens zeggen is fantastisch en daar volgt dan ook een een giechelbui op, die je alleen maar bij een puber kunt verwachten. Hoewel we het boek 'Authentic Japanese: Progressing from Intermediate to Advanced' van The Japan Times gebruiken, heb ik niet het gevoel al veel bijgeleerd te hebben. De Japanse les van dinsdag zal zelfstudie worden denk ik. We hebben welgeteld 3 regeltjes gelezen vandaag en superlang het hoofd gebroken over mogelijke voorbeeldzinnen toepasselijk bij de grammatica. Op zich heb ik geen probleem met het zoeken van voorbeeldzinnen, maar waarom o waarom moest iedereen dat doen??? Tot zo ver mijn frustratie over de sensei. Gelukkig hebben we morgen een andere lerares die hetzelfde boek gebruikt, er wel mee vooruit gaat en geen speciale voorkeur voor jongens heeft! Lang leve Inagaki-sensei!
Na de les was het dan tijd voor mijn ontbijt. Ik dacht te gaan eten in de broodjeszaak boven het cafetaria van 't unief en daar kwam ik Matthias (Duitsland) tegen die blijkbaar ook geen tijd had gehad voor ontbijt. Een kaneelkoek in de vorm van een ronde rozijnenkoek en een kop thee later voelde ik mij al veel beter! Ik had niet meteen iets te doen daarna en besloot dus maar op een bankje bij een van de vele grasperkjes hier te gaan zitten. Dit perkje is een van mijn lievelingsplekjes aan't worden op de universiteit, je kan er geweldig leuk mensen kijken. Zo ontdekte ik vandaag een cirkel Japanners die zakdoek leggen aan het spelen waren.... Er is trouwens een nieuw grasperkje af, vlak naast dat waar ik ging zitten, maar dat is nog niet officieel open. 't Is vrij absurd om twee parkjes naast elkaar te zetten, vooral als je weet dat er beton onder het gras ligt en de studenten deze universitaire uitspattingen moeten betalen. Youhei wist me te vertellen dat de universiteit er alles aan doet om toekomstige studenten aan te trekken en dus met hun geld massa's gebouwen/ perkjes aanlegt, maar qua studiemateriaal in de klaslokalen is het bedroevend slecht gesteld. Plots voelde ik me bijna schuldig dat ik hier helemaal geen inschrijvingsgeld moet betalen!
Onderweg naar de meeting van de Backpack-club bleek er in't midden van de weg een boksring opgesteld te zijn, waarin twee Japanners elkaar pijn aan't doen waren... Rare wezens die Japanners. Toen ik dan terugkwam, bleek dat degene die eerder verloren had (denk ik) opgehangen was aan een kruis... Over marteling gesproken!
Nog even tijd om middag te eten en dan 45 min. met de fiets naar Toyonaka voor de theeceremonie. Vandaag was die heel leuk! Ik mocht eindelijk thee maken, drinken en een Japans cakeje eten tijdens dezelfde les! De thee die we maken is poederthee en er komt dan ook een hele hoop bij kijken vooraleer je deze kan maken of opdrinken. Regeltjes voor alles, maar best interessant! Ik hoop dat ik dat zelf ook allemaal zal kunnen op 't einde van't semester/schooljaar!
Vanavond had ik geen eten gekocht en besloot ik maar takoyaki te gaan uithalen. Tako is inktvis en yaki betekent gebakken. 't Zijn balletjes met tako in en daarboven op wordt dan bulldogsaus, mayonaise en visschilfers gedaan. Klinkt misschien niet zo smakelijk, maar 't is echt heerlijk en een lokale specialiteit! En daarbij: ik heb toch iets nodig ter vervanging van mijn frietkot....!
Morgen test Japans, dus daarna toch nog wat leren, in bad en dan onder de wol!

Sekai no CM Festival ( Commercial Festival)

Het is weer zondagavond, half tien en ik ben moe! Moe, want de voorbij twee nachten ben ik de vrijwilliger gaan uithangen op het Osaka CM Festival. Wij, zes Belgjes, waren uitgenodigd door de mensen van het Flanders Center en zeiden dus ook geen nee. Uiteindelijk zijn Ruben, Michaël, Tinne, Judith en ik gaan helpen. Vrijdag werden we verwacht om 3u. 's namiddags. Aangezien de les Japans recht toch weggevallen was door de field trip de dag ervoor, was dit geen enkel probleem. We mochten meteen beginnen met het uitpakken van de 'pachipachi's' of van die plastieken handjes die klapgeluidjes maken als je ermee schudt. Het volgende jobke was het opblazen (met een machine!) en knopen (met de hand..) Het was immers de bedoeling dat op elke stoel in de zaal een ballon van het filmfestival zou komen te liggen en dat dan bij de opening al die ballonnen voor een kleurrijk effect zouden zorgen. Al bij al ging dat knopen, hoe pijnlijk dat na een tijd ook is, verrassend snel en we konden dan ook snel genieten van een prachtig gekleurde zaal! Eigenlijk moesten we verder alleen bij het binnengaan van de mensen helpen. Judith en Tinne moesten ticketjes aannemen, Michaël moest uitleggen wat de mensen op hun ticketjes moesten invullen en Ruben en ik mochten de pachipachi's uitdelen!!


In het midden van de nacht hebben Japanners al eens nood aan koffie.
Tijdens de pauzes werd er gratisPerrier en sake uitgedeeld. Daar hebben we wel wat geholpen, maar er was helemaal niet genoeg werk voor al de vrijwilligers. Niet geklaagd natuurlijk, ik heb vooral gesocialized met de mede-volunteers en zelf wat reclamefilmpjes gekeken. Ik lag voor de duizendste keer of zo strike bij de 'It's ok, he's only gay'-reclame van Donna. Heerlijk! Er waren ook een hele hoop Belgische filmpjes die'k nog nooit gezien had en helemaal niet goed vond, maar de filmpjes die het sterkst blijven hangen zijn, waren die met een 'boodschap', zoals die van Amnesty International. Sterk! De vermoeidheid had al een paar keer toegeslagen, maar om 5u 's ochtends ging iedereen naar huis en kon de opruim beginnen. Waar ik gehoopt had dat iedereen zijn ballon mee naar huis zou nemen, moesten wij, de vrijwilligers die echter allemaal oprapen en naar een lokaaltje brengen. Waarom? Omdat die de volgende dag opnieuw gebruikt zouden worden natuurlijk! Ik wist niet waar ik het had!! Een uurtje later keerden we dan ook moe maar voldaan met de trein terug naar de dorm, maar niet alvorens nog even een stuk warme appeltaart te gaan halen in de Mac Donald's. Heerlijk toch, dat ongezond eten!
De volgende dag om 18u, moesten die ballonnen natuurlijk weer netjes op de stoelen belanden. Wat kan een mens toch plezier beleven aan een simpele ballon...... Ik was dan ook heel blij dat ze deze ochtend, toen de show gedaan was, allemaal stuk mochten! Anderhalf uur later lag ik uiteindelijk in mij bed en dat deed deugd! Om 12 u, vond de ryoukan (verantwoordelijke van de dorm) het echter nodig om mij nog eens af te roepen door de intercom en wakker was ik!
Hij vertelde me dat mijn handtekening niet klopte.... Japanners schrijven met kanji (Chinese karakters) en zijn het dus niet gewend om cursief westers schrift te lezen. Nu had hij me dat vorige week ook al verteld en moest ik hem gewoon even komen vertellen dat ik eigenlijk al naar de bank geweest was om dat te regelen en dat alles eigenlijk in orde zou moeten zijn.
Toen besefte hij ineens dat de banken niet open zijn vandaag en hij dat morgen pas zou kunnen nakijken... Dus mocht ik opnieuw mijn bed in! Woehoe! Het was dringend tijd om wat bij te slapen!!

Karaoke en yakuza...

Woensdag 11 oktober
Het was eindelijk zover! Ayaka, Aoi, Judith, Ruben en ik zouden naar de karaoke gaan. Voor de twee Japanse meisjes de normaalste zaak van de wereld, maar voor ons Belgjes, de eerste keer in naar de Japanse karaoke! Spannend, zeg!　

Ruben en ik in volle actie

We hadden om 19 uur met Ruben afgesproken aan het station van Kandaimae, om van daaruit samen met de fiets naar Esaka te gaan. Ik had les tot 18u en had avondeten op de dorm, dus toen ik dat snel opgegeten had samen met Janson (Korea), Magali (Frankrijk), Catherine (Amerika) en Regina ( Amerika), snel nog even langs Judith en Ayaka's kamer gegaan.

Ayaka en Aoi

Daar was het weer een drukte van jewelste, want die twee Japanse meiden waren helemaal nog niet klaar en we moesten een papier invullen dat we die nacht niet in de dorm zouden slapen.
Hier is immers een avondklok en als je uitgaat, moet je't ineens goed doen...Hoewel het idee bestaat dat Japanners nooit te laat zijn, gaat dit helemaal niet op voor deze twee!
Ze zijn afkomstig uit Shikoku en mensen zouden daar altijd te laat zijn.... Om 19u10 waren we dan toch bij het station en zijn we vooraleer te vertrekken naar de karaoke eerst nog perikura (fotootjes) gaan nemen. Ondertussen heb ik al een hele collectie van die dingen en ze zijn te klein om in een album te plakken, dus ik zou niet weten wat ik er mee moet doen.... Ayaka en Aoi namen ons mee naar de karaoke, waar ik mijn ogen uitkeek! Het was een vrij groot gebouw, met allemaal kamertjes, net hotelkamers als je het vanuit de gang bekeek. Als je de deur van zo'n kamertje opendeed, kon je echter zien dat de kamer net een lving was. Centraal een tv, een salontafeltje, een zetel en twee zetel-stoelen. Het beloofde een leuke nacht te worden! Ayaka had ons de dag ervoor huiswerk gegeven: we moesten een Japans liedje leren zingen. Judith heeft 'Lifetime respect' van Miki Douzan gezongen (enkel de titel is Engels!) en ik heb een toch wel mislukte poging gedaan om 'Osaka suki yanen' van Kanjani8 te zingen. 't Is echt wel ni simpel om zo snel Japans te lezen! Ayaka en Aoi zijn echte rockchicks en gingen dan ook voor Japanse oerrock, heavy! Wij Belgjes, hebben ons dan maar bekeerd tot de Engelstalige klassiekers, gaande van Britney Spears, over Barbie Girl van Aqua tot We Will Rock You... Om 4 u 's ochtends was ik even moe en heb ik dan ook een halfuurtje geslapen of zo. Om half zes was het tijd om te vertrekken! Ayaka en Aoi hadden honger en zijn nog even meeneem-Japans gaan halen, waarop Judith en ik bijna al fietsend in slaap vielen....Om 6u lagen we in ons bed denk ik, maar om 10u moesten we al in Umeda zijn voor de field trip naar het Japanse gerecht ...

Donderdag 12 oktober
Om 9u stonden we al weer aan het station van Kandaimae, en een uurtje later waren we (Judith, Ruben en ik) al in Umeda. Op de trein hebben we, op z'n Japans, de hele rit zitten slapen.. Samen met onze prof Japans recht en nog zo'n 8-tal buitenlandse studenten, zijn we dan naar de rechtbank vertrokken. Als ik nu niet zo moe was geweest, had ik waarschijnlijk wel wat mooie sfeerbeelden kunnen maken, maar de vermoeidheid had de overhand. Japanse gerechtsgebouwen zien er enorm lelijk uit, eerder als bedrijfsgebouwen, in tegenstelling tot onze architecturele pareltjes...Eens in het gebouw, waarschuwde onze prof dat we goed moesten kijken naar de yakuza die hier en daar rondliepen, want er liep immers een zaak over fraude met eventuele banden naar de yakuza. En idd, daar waren ze dan, de yakuza, netjes in pak, maar ze hadden zo iets rond zich hangen van 'blijf maar op een afstand!'. Spannend ;) ! Jammer dat we niet naar de yakuza-zaak konden gaan kijken. We hebben dan een uurtje bijgewoond van een zaak, waarbij de verdachte zijn vriend had gestoken met een mes. Hij werkte in een restaurant/café en bleek alcoholverslaafd te zijn. Hij bleef echter volhouden dat hij uit zelfverdediging handelde en het niets te maken had met het feit dat hij dronken was... Zijn moeder getuigde dat haar zoon een hele goede jongen was, maar dat de drank geen goede invloed op hem had. Ik ben nog nooit in een Belgische rechtbank geweest, maar een Japanse heeft geen ramen, de beklaagde zit vlak voor het publief, met zijn rug naar hen toe en hij is gehandboeid heeft een touw rond zijn middel. Heel opvallend vond ik de beleefde termen waarmee men tegen de beklaagde sprak. Is dit in België ook zo??
's Middags konden we in een echt Japans, supergezellig restaurant een praatje maken met een aantal rechters van een andere zaak. Veel ben ik niet te weten gekomen over het gerecht, wegens het gebrek aan tijd, behalve dan dat er een hervorming op til zou zijn, waarbij het jury-systeem ingevoerd zou worden vanaf 2009...
Zeer interessant uitstapje, zonde van de vermoeidheid!

Hiken in Kyoto!

Ginkakuji

Gisteren was het zondag, de dag voor de feestdag voor de sport van maandag, en dus weer een mooie kans om er nog eens op uit te trekken in Japan. Kyoto is een van de vele plaatsen waar je echt geweest moet zijn als je naar Japan komt en ik had de Lonely Planet gids 'Hiking in Japan' mee uit België. In deze gids vond ik de Daimonji-yama (大文字 山) wandeling. Dit is een 4 uur durende tocht van 7 km afstand, waarbij het start-en eindpunt de beroemde Ginkakuji (Zilveren Paviljoen) is. Ruben en Judith waren bereid om net als ik om 7u20 uit de dorm te vertrekken en een halfuurtje later de trein te nemen naar Kyoto. De treinrit duurde een dik uur, wat ons de kans gaf om nog even een dutje te doen vooraleer de dag echt te beginnen. Eens in Kyoto aangekomen, restte ons nog een wandeling van ongeveer een uur voor we aan Ginkakuji aankwamen. Onderweg passeerden we langs een gigantische toegangspoort (torii) van de Heianji.

Vooraleer dan de tocht aan te vatten, gingen we eerst Ginkakuji bezichtigen. We waren niet de enigen, een hele hoop Japanners moeten net hetzelfde gedacht hebben....Ginkakuji is in 1482 gesticht door Ashikaga Yoshimasa, tijdens het achtste Muromachi shogunaat. Ginkakuji is gebouwd in navolging van Kinkakuji (het Gouden Paviljoen), maar heeft in tegenstelling tot het Gouden Paviljoen zijn oorspronkelijke kleur behouden. De zen-tuin had iets zeer rustgevends, ondanks de vele bezoekers. De tocht zelf was enorm leuk, ik voelde me bijna op tweedaagse bij de scouts! De routebeschrijving van de Lonely Planet was over het algemeen duidelijk genoeg om niet te verdwalen, wat we ook moeilijk konden doen met al die Japanners die blijkbaar besloten hadden om net dezelfde hike te doen. Eens boven op de daimonji-yama konden we genieten van een prachtig uitzicht over Kyoto. Het heeft wel even geregend toen we boven waren, maar niet getreurd, een hutje boodt bescherming. Omdat we toen wel wat energie konden gebruiken hebben we dan ook maar ineens onze obentou (lunch) daar opgegeten. Onderweg naar beneden passeerden we langs een prachtig schrijn in de bergen, bij een waterval van 7m hoog, waar volhardende pelgrims naakt zouden gaan onderstaan. Lijkt mij persoonlijk niet zo'n prettige ervaring, maar je zal er wel hard van worden... Vervolgens passeerden we langs de Nanzenji en namen we het filosofen-pad (Tetsugaku no michi) terug naar ginkakuji. Dit pad loopt langs het water, met heel veel tempels en bankjes naast de weg, waar je even kan gaan bezinnen. Zo'n bankje hebben we uiteraard gebruikt, maar dan eerder om even op adem te komen. Rond een uur of zeven waren we terug in ons vertrouwde station nabij de campus en we hadden zo veel zin in Westers, ongezond eten, dat we dan ook naar de MacDonalds geweest zijn. De eerste keer frietjes in een maand tijd! Naar de MacDonalds gaan in Japan is op zich ook wel een belevenis, ik was nog nooit in een MacDonalds geweest waar ze klassieke muziek draaien...
Eens terug in de dorm, nog even het bad en en dan tijd voor een welverdiende nachtrust!

Ik en het everzwijn

Maandag 9 oktober
Vandaag was het nationale feestdag van de sport en dus geen school in Japan! Alle winkels zijn natuurlijk open, want wanneer zouden de drukke Japanners anders tijd vinden om naar de winkel te gaan? Eerst uitgeslapen tot een uur of elf en daarna zijn Judith en ik naar de supermarkt geweest. Een lekker koffiekoek als ontbijt en tot zo ver ook het hoogtepunt van de dag. Ik heb wat geleerd en gelezen in The tale of Genji, want voor de Manga-lessen zou ik graag de manga hiervan lezen. Enige achtergrond van het verhaal leek me dan wel handig. Mijn roommate was vandaag naar Kyoto gegaan en ik heb dan ook een gsm-hangertje in de vorm van een geisha-Hello Kitty gekregen. In België zou ik me gewoon schamen voor Hello Kitty aan mijn gsm, maar het is een cadeautje en eigenlijk ook best wel schattig, dus vanaf vandaag rammelt mijn gsm ook!

Nog enkele bedenkingen bij Japan:
* Er bestaan wel degelijk dikke Japanners
* Voor 2 druppels regen heb je absoluut een paraplu nodig
* Als het groene licht brandt voor de voetgangers, dan hoor je een soort koekoeksgeluid
* Om 10u. gaat er een deuntje doorheen de hele stad, waarvan ik eerst dacht dat het de plaatselijke ijsboer was. Het blijkt echter een soort avondklok te zijn, want na 10u is het onveilig voor de jeugd... Natuurlijk geen kat die zich daaraan houdt!
* Hello Kitty heeft hier megaveel succes!
* Japanners kunnen echt overal slapen: in de trein, op een bank in de stad, in de bibliotheek,.. Overal!
* Japanners geven dan misschien wel een gesloten indruk, ze zijn vriendelijk op straat en je kan aan iedereen de weg vragen.

zaterdag 7 oktober 2006

De vorige dagen ben ik eigenlijk vooral naar de les geweest. De les theeceremonie was zeer interessant, deze les ging door in een 'echt' Japans huis, met traditionele 茶室 of chashitsu (theekamer). We waren met 7 buitenlandse studenten: Jamal, Regina, Adam, Robert, Ruben, Judith en ik. Deze les werd gegeven door professor Gibbs. Heel speciaal allemaal hoor, zo'n theeceremonie. Zoals in de meeste van die traditionele dingen, zijn er superveel regeltjes over wat je wel en niet mag doen, zelfs over hoe je juist moet lopen in zo'n kamer. Heel overweldigend als je dat de eerste keer meemaakt. Thee maken is me zelf niet gelukt omdat we met te veel waren en het nu al een eeuwigheid duurde vooraleer iedereen zijn cakeje kon opeten (regeltjes en nog eens regeltjes..). Volgende keer ga'k zeker wel thee maken! Ik kijk er al naar uit. Het moeilijkste van de hele ceremonie blijkt trouwens ook het zitten in seiza (met je knieen op de grond en je voeten onder je poep), zonder na 5 min. geen gevoel meer in je benen te hebben.
Oefening baart kunst zeker?
De andere lessen waren redelijk gewoon (op een stoel en in een klaslokaal en zo), behalve dan dat we volgende week een uitstapje naar een Japanse rechtbank gaan ondernemen en nog wat later voor de les Japanese Business en Industries de Asahi-bierbrouwerij gaan bezoeken. Ik heb er al zin in. Alleen ongelofelijk jammer dat je in Japan pas vanaf 20 officieel mag drinken en ik pas op 12 december 20 word..... :(
Gisteren kwam er van het Kokusai Koryu Center de vraag of er geen meisjes waren die zin hadden om te helpen op een traditioneel Japans festival. Wij, Belgjes voelden ons wel geroepen en nadat we gisteren aan alle meisjes vroegen om mee te gaan, bleek dat alleen wij dapper genoeg waren om op een zaterdag om 9u naar de universiteit te gaan. Masami Takahashi nam dan Roos, Tinne, Judith, Ruben, Shukei (uit Taiwan) en mijzelf mee naar het Emamiya Ebisu Schrijn (een Shinto schrijn). Ruben en Shokei mochten oorspronkelijk wel niet deelnemen aan het festival omdat ze jongens zijn, maar ze wouden het schrijn wel eens zien en gingen dus toch mee. Eens daar, werden we voorgesteld aan de plaatselijke priester, die ons wat meer uitleg gaf over het festival en ons werk. Tijdens deze uitleg bleek dat de jongens misschien ook mogen meewerken, maar dan wel geen kimono mogen aantrekken. Blijkbaar worden er uit de 4000 meisjes die jaarlijks auditie doen om als fukumusume te mogen werken op dit festival, slechts 40 verkozen om ook werkelijk mee te werken. Het zou dan ook een hele eer zijn om dit te mogen doen. Na een interview in november zullen we weten of we geselecteerd worden. Als dit het geval zou zijn, dan is het de bedoeling dat we een kimono dragen en in het aangrenzende souvenirwinkeltje 'geluksbrengers' verkopen. Het leukste deel aan dit hele verhaal is dat als we dit mogen doen, achteraf de kimono als souvenir mee naar huis krijgen. Maar omdat dit dus allemaal nog niet zeker is, zou'k vragen om heel hard te duimen dat ik mee mag doen!! Ik hoop alleszins al keihard dat we mee mogen doen!!

Links:
De priester en wij

Rechts:
Het Imamiya Ebisu Schrijn






Daarna zijn we nog doorgewandeld naar de beroemde Shitennoji van Shotoku Taishi. Heel impressionant en vooral heel leuk om eindelijk eens in het echt de beelden te zien waar we vorig jaar in België les over gehad hebben.
Daarna zijn we nog naar Umeda gegaan, hebben we katsudon gegeten. Katsudon is rijst met een rauw ei, zeewier en iets omeletachtigs op. Heel lekker en dan zijn we op zoek gegaan naar een Nintendo DS voor Ruben en een spelletje om Chinese karakters mee te oefenen. Het bestaat en is waarschijnlijk nog wel heel nuttig ook, want je kan er mee oefenen voor de Kanji Proficiency Test van level 10 tot en met level 2. 't Is eens iets anders dan een Kanji-woordenboek....

Internet, gsm, fiets!

Jeej! Ik heb internet op mijn kamer sinds vandaag! Super, want nu kan ik eindelijk Skype gebruiken en dat was een van de redenen waarom ik mijn eigen laptop meegebracht had. Heel grappig trouwens om te zien hoe dat hier gebeurd. Zondag (!) was er al een man langsgeweest om mij het contract voor het internet te laten invullen. Met de nodige hulp van mijn roommate is dat zonder enig probleem gelukt. Vandaag om 1 uur kwamen ze het internet installeren. Heel grappig, want eerst kwam er een man om de modem aan te sluiten en 5 min later kwam er iemand anders om het internet op mijn pc te configureren of zo. Dit is een echt Japanse dorm, met als gevolg dat zelfs mannen met de chicste maatpakken die in een kamer binnengaan, hun schoenen uitdoen en dus in hun sokken rondlopen. De installateur van de modem had trouwens ook een sleutelhangertje met het een of andere manga-figuurtje, zoals de meeste 'serieuze' Japanners. Het deed me een beetje denken aan al die zakenlui in maatpak in de trein die doodserieus hun PSP of manga bovenhalen. Grappig!
Ik heb trouwens ook een gsm en een fiets aangeschaft. De fiets was helemaal niet duur, maar zoals de meeste fietsen hier, heeft hij geen versnellingen. Niet dat dat zo'n ramp is, want die bergjes geraakt ik met of zonder versnellingen toch niet op.
De goedkoopste gsm die ik kon vinden, heb ik me dan ook maar aangeschaft. Een gsm is namelijk wel handig als je vriendjes wil maken.. Met elke gsm kan je hier foto's maken, e-mailen, radio luisteren, bellen en waarschijnlijk nog veel meer. Mijn gsm kost ongeveer 15 euro per maand, wat compleet niks is, als je ziet wat er mee kan. Zouden ze in België ook wel eens mogen invoeren!
Alleszins, mijn telefoonnr. is
08061430787
en voor de Belgen: het landnummer is +81
Mijn gsm e-mailadres is hildemedaer@ezweb.ne.jp
Geen idee of ik de mailtjes ga kunnen lezen, want dat blijkt niet altijd de juiste codering te zijn. Als ge't eens wilt testen, ga uw gang!
Merci trouwens aan iedereen van wie ik een mailtje of een comment gekregen heb! Toen ik nog in België was, wou ik het niet geloven, maar 't is echt zo dat elk nieuws van thuis enorm leuk is!
Merci allemaal!

30 september en 1 oktober 2006

Wat een druk weekendje was dit weer zeg! Zaterdag ben ik met Judith, Ayaka (Judiths roommate) en Aoi (Ayaka's vriendin) de stad onveilig gaan maken. Judith en Ayaka hadden een router nodig voor hun internet en ik een webcam. We zijn eerst naar Yodobashi, de electrogigant, geweest en daarna, hup, naar de 31 voor een ijsje... Jammie! Ijsjes in Japan zijn heel lekker trouwens ;) Ook de gamehall konden we niet overslaan.. Tijd om wat ペリくら　（perikura) te maken. Voor de niet-Japanologen: perikura zijn van die hele kleine fotootjes die een machien van je maakt in allerlei poses en waarop je daarna zo veel mogelijk versiering moet aanbrengen. Een foto waar alleen mensen (zonder extra bloemetjes, sterretjes of tekst) op staan is absoluut niet mooi in Japanse normen... Aoi en Ayaka moesten al redelijk snel weg om naar hun アルバイト　(arubaito) of studentenjob te gaan, waarop Judith en ik besloten om nog maar wat kleren te gaan shoppen. 20 kilo bagage in een vliegtuig voor een heel jaar in Japan is namelijk niks!


Judith en Ayaka











En laat Japan nu net het land zijn waar er goed uit zien en mode superbelangrijk is. Zo staat Chiyori elke ochtend een uur vroeger op dan ik om haar outfit en make-up in orde te brengen.
Met als gevolg dat Judith en ik na 2u shoppen al een hele hoop leuke kleren gevonden hadden en stilaan een koopverslaving begonnen te kweken. Tijd om naar de dorm terug te keren dus!
's Avonds volgde de welcome party van de dorm waar er weer een royaal buffet was, waar we pas mochten op afstormen nadat iedereen zichzelf nog eens had voorgesteld. 自己紹介　of jezelf voorstellen moet blijkbaar bij heel veel gelegenheden... Het eten was alleszins superlekker en daarna hebben we nog een spel gespeeld. Van elk verdiep moesten er iemand een bepaald onderwerp tekenen en aan de hand van het handengeklap werd dan gemeten welk verdiep de beste tekening had. Het eerste verdiep heeft gewonnen, ondanks mijn toch wel mislukte alien... De prijs was een zak vol koekjes die we gezellig de dag erna opgegeten hebben !

Asuka en ik












Caroline, Tinne, Hitomi? , ik en onze aliens


Onder:Regina en Caroline uit de VS Boven: Judith, ik en Japanse meisjes uit de dorm