Sekai no CM Festival ( Commercial Festival)

Het is weer zondagavond, half tien en ik ben moe! Moe, want de voorbij twee nachten ben ik de vrijwilliger gaan uithangen op het Osaka CM Festival. Wij, zes Belgjes, waren uitgenodigd door de mensen van het Flanders Center en zeiden dus ook geen nee. Uiteindelijk zijn Ruben, Michaël, Tinne, Judith en ik gaan helpen. Vrijdag werden we verwacht om 3u. 's namiddags. Aangezien de les Japans recht toch weggevallen was door de field trip de dag ervoor, was dit geen enkel probleem. We mochten meteen beginnen met het uitpakken van de 'pachipachi's' of van die plastieken handjes die klapgeluidjes maken als je ermee schudt. Het volgende jobke was het opblazen (met een machine!) en knopen (met de hand..) Het was immers de bedoeling dat op elke stoel in de zaal een ballon van het filmfestival zou komen te liggen en dat dan bij de opening al die ballonnen voor een kleurrijk effect zouden zorgen. Al bij al ging dat knopen, hoe pijnlijk dat na een tijd ook is, verrassend snel en we konden dan ook snel genieten van een prachtig gekleurde zaal! Eigenlijk moesten we verder alleen bij het binnengaan van de mensen helpen. Judith en Tinne moesten ticketjes aannemen, Michaël moest uitleggen wat de mensen op hun ticketjes moesten invullen en Ruben en ik mochten de pachipachi's uitdelen!!


In het midden van de nacht hebben Japanners al eens nood aan koffie.
Tijdens de pauzes werd er gratisPerrier en sake uitgedeeld. Daar hebben we wel wat geholpen, maar er was helemaal niet genoeg werk voor al de vrijwilligers. Niet geklaagd natuurlijk, ik heb vooral gesocialized met de mede-volunteers en zelf wat reclamefilmpjes gekeken. Ik lag voor de duizendste keer of zo strike bij de 'It's ok, he's only gay'-reclame van Donna. Heerlijk! Er waren ook een hele hoop Belgische filmpjes die'k nog nooit gezien had en helemaal niet goed vond, maar de filmpjes die het sterkst blijven hangen zijn, waren die met een 'boodschap', zoals die van Amnesty International. Sterk! De vermoeidheid had al een paar keer toegeslagen, maar om 5u 's ochtends ging iedereen naar huis en kon de opruim beginnen. Waar ik gehoopt had dat iedereen zijn ballon mee naar huis zou nemen, moesten wij, de vrijwilligers die echter allemaal oprapen en naar een lokaaltje brengen. Waarom? Omdat die de volgende dag opnieuw gebruikt zouden worden natuurlijk! Ik wist niet waar ik het had!! Een uurtje later keerden we dan ook moe maar voldaan met de trein terug naar de dorm, maar niet alvorens nog even een stuk warme appeltaart te gaan halen in de Mac Donald's. Heerlijk toch, dat ongezond eten!
De volgende dag om 18u, moesten die ballonnen natuurlijk weer netjes op de stoelen belanden. Wat kan een mens toch plezier beleven aan een simpele ballon...... Ik was dan ook heel blij dat ze deze ochtend, toen de show gedaan was, allemaal stuk mochten! Anderhalf uur later lag ik uiteindelijk in mij bed en dat deed deugd! Om 12 u, vond de ryoukan (verantwoordelijke van de dorm) het echter nodig om mij nog eens af te roepen door de intercom en wakker was ik!
Hij vertelde me dat mijn handtekening niet klopte.... Japanners schrijven met kanji (Chinese karakters) en zijn het dus niet gewend om cursief westers schrift te lezen. Nu had hij me dat vorige week ook al verteld en moest ik hem gewoon even komen vertellen dat ik eigenlijk al naar de bank geweest was om dat te regelen en dat alles eigenlijk in orde zou moeten zijn.
Toen besefte hij ineens dat de banken niet open zijn vandaag en hij dat morgen pas zou kunnen nakijken... Dus mocht ik opnieuw mijn bed in! Woehoe! Het was dringend tijd om wat bij te slapen!!