zaterdag 7 oktober 2006

De vorige dagen ben ik eigenlijk vooral naar de les geweest. De les theeceremonie was zeer interessant, deze les ging door in een 'echt' Japans huis, met traditionele 茶室 of chashitsu (theekamer). We waren met 7 buitenlandse studenten: Jamal, Regina, Adam, Robert, Ruben, Judith en ik. Deze les werd gegeven door professor Gibbs. Heel speciaal allemaal hoor, zo'n theeceremonie. Zoals in de meeste van die traditionele dingen, zijn er superveel regeltjes over wat je wel en niet mag doen, zelfs over hoe je juist moet lopen in zo'n kamer. Heel overweldigend als je dat de eerste keer meemaakt. Thee maken is me zelf niet gelukt omdat we met te veel waren en het nu al een eeuwigheid duurde vooraleer iedereen zijn cakeje kon opeten (regeltjes en nog eens regeltjes..). Volgende keer ga'k zeker wel thee maken! Ik kijk er al naar uit. Het moeilijkste van de hele ceremonie blijkt trouwens ook het zitten in seiza (met je knieen op de grond en je voeten onder je poep), zonder na 5 min. geen gevoel meer in je benen te hebben.
Oefening baart kunst zeker?
De andere lessen waren redelijk gewoon (op een stoel en in een klaslokaal en zo), behalve dan dat we volgende week een uitstapje naar een Japanse rechtbank gaan ondernemen en nog wat later voor de les Japanese Business en Industries de Asahi-bierbrouwerij gaan bezoeken. Ik heb er al zin in. Alleen ongelofelijk jammer dat je in Japan pas vanaf 20 officieel mag drinken en ik pas op 12 december 20 word..... :(
Gisteren kwam er van het Kokusai Koryu Center de vraag of er geen meisjes waren die zin hadden om te helpen op een traditioneel Japans festival. Wij, Belgjes voelden ons wel geroepen en nadat we gisteren aan alle meisjes vroegen om mee te gaan, bleek dat alleen wij dapper genoeg waren om op een zaterdag om 9u naar de universiteit te gaan. Masami Takahashi nam dan Roos, Tinne, Judith, Ruben, Shukei (uit Taiwan) en mijzelf mee naar het Emamiya Ebisu Schrijn (een Shinto schrijn). Ruben en Shokei mochten oorspronkelijk wel niet deelnemen aan het festival omdat ze jongens zijn, maar ze wouden het schrijn wel eens zien en gingen dus toch mee. Eens daar, werden we voorgesteld aan de plaatselijke priester, die ons wat meer uitleg gaf over het festival en ons werk. Tijdens deze uitleg bleek dat de jongens misschien ook mogen meewerken, maar dan wel geen kimono mogen aantrekken. Blijkbaar worden er uit de 4000 meisjes die jaarlijks auditie doen om als fukumusume te mogen werken op dit festival, slechts 40 verkozen om ook werkelijk mee te werken. Het zou dan ook een hele eer zijn om dit te mogen doen. Na een interview in november zullen we weten of we geselecteerd worden. Als dit het geval zou zijn, dan is het de bedoeling dat we een kimono dragen en in het aangrenzende souvenirwinkeltje 'geluksbrengers' verkopen. Het leukste deel aan dit hele verhaal is dat als we dit mogen doen, achteraf de kimono als souvenir mee naar huis krijgen. Maar omdat dit dus allemaal nog niet zeker is, zou'k vragen om heel hard te duimen dat ik mee mag doen!! Ik hoop alleszins al keihard dat we mee mogen doen!!

Links:
De priester en wij

Rechts:
Het Imamiya Ebisu Schrijn






Daarna zijn we nog doorgewandeld naar de beroemde Shitennoji van Shotoku Taishi. Heel impressionant en vooral heel leuk om eindelijk eens in het echt de beelden te zien waar we vorig jaar in België les over gehad hebben.
Daarna zijn we nog naar Umeda gegaan, hebben we katsudon gegeten. Katsudon is rijst met een rauw ei, zeewier en iets omeletachtigs op. Heel lekker en dan zijn we op zoek gegaan naar een Nintendo DS voor Ruben en een spelletje om Chinese karakters mee te oefenen. Het bestaat en is waarschijnlijk nog wel heel nuttig ook, want je kan er mee oefenen voor de Kanji Proficiency Test van level 10 tot en met level 2. 't Is eens iets anders dan een Kanji-woordenboek....