Genezen, Asahi-bier en Engels/ Amerikaans avondje

Eerst en vooral zou ik iedereen willen bedanken die bezord was om mij en mij dat op de één of andere manier heeft laten weten! Merci, dat doet deugd als ge ziek zijt!
Nu ja, maandag was ik dus ziek en heb ik zoals reeds gezegd een hele dag in bed doorgebracht. De combinatie van veel slaap, pilletjes, pocari sweat en geen presentaties op dinsdag heeft ervoor gezorgd dat ik mij dinsdag al bijna de oude voelde. Ik zeg wel bijna, want mijn maag heeft vies gedaan tot vandaag.
Dinsdag was dus een gewone schooldag met Japans om 9u van de lerares waarvan ik ronduit gek word. Ik voelde me nog niet helemaal gezond en het was 9u, dus ik had eigenlijk het liefst van al nog wat in mijn bed blijven liggen. Toen om 9u bleek dat we maar met 3 daar waren: Robbert, David en ik, wist ik zeker dat ik beter had blijven slapen. We hebben nog 10 min. gewacht (!) tot er misschien nog iemand zou komen en toen zijn we toch maar met de les begonnen...
Waaraan ik me zoal stoor bij 三宅-sensei:
* het feit dat ze 'Ik-hou-van-jongens-maar-meisjes-zijn-stom'-persoon is
Zo werd ik er vandaag weer maar eens op gewezen dat Roos naar de les moet komen (terwijl ik haar net zei dat ze ziek was en dat Jamal (jongen!) en ook niet was en daar natuurlijk niemand een woord over repte..)
* haar hoge giecheligheidsgehalte, het feit dat ze
*we maar niet vooruit gaan, in december zullen we dan ook een test hebben van hoofdstuk 2 en 4. Inderdaad dan zullen we op 3 maanden niet meer dan 2 hoofdstukken leerstof uit ons Japans boek gezien hebben...
Maar om dan toch maar met een positieve noot te eindigen over de Japanse lessen: de lessen van Fukui-sensei zijn fantastisch en ook naar de Japanse lessen van Inagaki-sensei (ze gebruikt hetzelfde boek als Mrs. Giechel, maar tijdens haar lessen zien we de oneven hoofdstukken) ga ik met plezier!
Omdat ik nog steeds een beetje ziek was, had ik enorm veel goesting in Belgische kost! Ik kon het dan ook niet laten om wortelstoemp met ajuinburgers (bij gebrek aan worst) te maken. Ziehier mijn creatie:











Gesmaakt heeft het hoor ;)

Gisteren zijn we in het kader van de les 'Japanese Business and Industries' naar de Asahi-brouwerij, hier vlakbij in Suita, geweest. Professor Kawakami wees er mij voor we naar de brouwerij vertrokken nog even op dat ik nog geen 20 was en dus niet mocht drinken. Geen probleem zei ik, want mijn maag wou precies nog niet helemaal mee. Eens in de brouwerij kregen we een filmpje te zien over de productie van bier en over hoe enthousiast de medewerkers van het bedrijf zijn! Grappig, vooral het Engels-met-het-Japans-accent dat de medewerkers gebruikten ;) Daarna volgde er een toer door het bedrijf. Tussen de machines mochten we jammer genoeg niet rondlopen, maar we konden alles van bovenaf zien, vanuit een soort gang met glazen wanden. Tenslotte mochten we gedurende 20 min. zoveel bier proeven als we wilden... ;)














Ook in Japan kennen en appreciëren ze Belgisch bier!


Wat heb ik geleerd tijdens dit uitstapje:
-Er zijn 9 Asahi-brouwerijen in Japan
-Asahi maakt ook heerlijke niet-alcoholische mango-drankjes
-de dagelijkse productie gebeurt van 8u30 tot 17u
-als ik elke dag een blikje van 350ml Asahi-bier zou drinken, zou ik 4000 jaar bezig zijn om een silo bier leeg te drinken... (ik hoop nog steeds dat ze eigenlijk 400 bedoelde)
-als ik niet zeg hoe oud ik ben en gewoon alcohol drink, is er geen haan die daar naar kraait in Japan! ;)
- Asahi-bier wordt op een volgens mij totaal verkeerde manier getapt!
-Amerikanen houden niet van schuim op hun bier en roeren dus eerst eens in hun bier vooraleer ervan te drinken...
Na het uitstapje besloten we met ongeveer iedereen die in die les zat, naar het parkje bij de jongensdorm te trekken en daar ons feestje verder te zetten. Slechts met één Smirnoff ice voor mij (ja, de maag...) Iedereen was veel vrolijker dan normaal en daar kan ik alleen maar blij mee zijn, want het was heel gezellig. Maki (Kyoto), Phil (Amerika), Dan(Amerika), David (Engeland) en ik zijn daarna nog okonomiyaki (soort Japanse pizza) gaan eten. Daarna had ik nog niet meteen zin om naar huis te gaan en aangezien het gisteren de gebruikelijke drinkavond van de jongens is, besloot ik maar eens mee te gaan naar GB's. Meer dan cola heb ik niet gedronken, maar het was toch heel leuk. Op dan Phil na, die mij zonodig moest vertellen wie hij allemaal niet leuk vond van de meisjes en dat hij zeker niet van plan was om in deze eeuw nog een poging te doen om zijn mening te herzien...
Met Dan en Alasdair heb ik trouwens een heel goed gesprek gehad over 'het leven in Japan' en hoe jammer het toch wel is dat de jongens en de meisjes niet meer in dezelfde dorm zitten.

Vandaag was weer een nationale feestdag en dus tijd voor mij om nog eens goed uit te slapen, volledig te genezen en eens aan mijn presentaties voor Manga en Popular Culture verder te werken! Zo, dat was het weer voor vandaag, tot de volgende!

Ziek in Japan

Vandaag ben ik dus helemaal ziek... De voorbije twee dagen wist ik dat eigenlijk al, maar toen ik vanmorgen om 7u wou opstaan, was ik er zeker van! Ik zou normaal met Chuuken een presentatie geven over 'tweeverdieners in Japan, België en Taiwan', maar blijkbaar wou het toeval dat Chuuken ook ziek was...
Ik ben dan maar terug mijn bed ingekropen. Deze middag ben ik met Chiyori naar de universiteitsdokter geweest (want daar is't gratis!). Naar de dokter gaan is hier toch iets anders dan in België hoor! Ik weet niet of 't aan't unief lag of werkelijk alle dokters hier zo zijn, maar ik verschoot wel. Eerst moest ik een multiple choice-vragenblad invullen, waar 10 mogelijke symptomen opstonden (hoofdpijn stond er vb. niet op). Toen ik (en Chiyori, mijn tolk voor de gelegenheid) dan binnenmochten, overliep de dokter de vragenlijst, voelde eens aan mijn buik met zijn stethoscoop en tot zo ver het onderzoek! Volgens hem heb ik een お腹に来る風邪　(lett.: een verkoudheid die naar de buik komt..), wat ik denk ik vrij mag vertalen als een virale infectie...
't Is nu avond en ik voel mij al een pak beter dankzij de pilletjes en het oplospoedertje van de dokter, dus nu snel mijn bed in en dan kan ik morgen hopelijk weer buitenkomen!
Slaapwel!

filmpje van CM-festival

http://a-walk.jp/vlog/061025.html

Als je op deze link klikt en vervolgens op 'play', dan zou je het filmpje van het CM festival waar ik een tijdje geleden als vrijwilliger geholpen heb, te zien moeten krijgen. Merk vooral Michael (onze Belgische reporter) en Tine met haar roommate Yuki op!

Fukumusume!

Gisteren was weer een uitstapjes-dag! We gingen normaal al vorige week met onze Duitse professor voor literatuur, professor Wittkamp, naar Mino-o gaan om de kouyou (紅葉) te bekijken. Met een week vertraging is het dan toch gelukt. Mino-o is eigenlijk een groot natuurdomein met wilde apen, bergjes en een waterval. Dat wilde apen niet zo onschuldig zijn als apen in de zoo, mochten we dan ook al snel ondervinden. De apen van Mino-o zijn wild, maar niet bang van mensen, integendeel! Een van de apen had blijkbaar honger en pikte dan ook Matt's pasgekochte lunchpakket uit zijn plastieken zakje. Ongelooflijk hoe snel die aap dat lunchpakket opengekregen heeft, want 2 minuten later zat hij het al gezellig op te peuzelen. Matt was zijn lunchpakket dus kwijt, want niemand had echt zin in een gevecht met een wilde aap.. We gingen dus maar verder, want ons volgende plan was een bergje beklimmen en boven op de berg van het uitzicht genieten. De berg was niet zo hoog en boven op de berg bleek minder te zien dan verwacht. Op de uitzicht-plaats stonden eigenlijk te veel bomen in de weg om iets te kunnen zien.
Terug naar beneden dan maar, waar Tinne en Kahm ons stonden op te wachten aan de waterval.
Tinne had een fameuze verkoudheid en was daarom beneden gebleven. Misschien was dat toch niet zo'n goed idee, want bij de waterval was het eigenlijk enorm koud. Ik zou het niet in graden weten uit te drukken, maar ik was blij dat ik mijn muts en sjaal bij had!

Vandaag dan een heel ander verhaal!
( zie mijn blog van 7 oktober 2006)
Vanmorgen ben ik om 9u opgestaan met buikpijn.
Ik en 10 andere meisjes moesten immers om 10 uur naar het Internationaal Centrum op de universiteit. Ik wou fukumusume worden en daarvoor moest ik het onvermijdelijke interiew doorstaan hoewel ik liever in mijn bed was blijven liggen... Fukumusume klinkt misschien als het één of ander vies beest uit de brousse, maar dat is het helemaal niet! Fukumusume zijn meisjes die tijdens het religieus festival in de Imamiya-Ebisu-tempel meelopen tijdens de optocht en allerlei dingen uitdelen. Verder verkopen ze geluksbrengers zoals bamboe-takjes in het winkeltje van de tempel.
Om te kunnen deelnemen moesten we een opstelletje schrijven over het waarom van onze aanvraag en vandaag zouden een interview afleggen bij de priester van de emamiya-ebisu- tempel en zijn vrouwelijke assistente. Van de 11 meisjes zouden er dan 5 Fukumusume worden. Zoals je in mijn blog van oktober wel kan zien, wou ik dit keigraag doen en ik denk dat mijn verhaal dat ik ooit meegedaan had aan de paardenprocessie van Hakendover de priester overtuigd heeft van mijn enthousiasme!
Ik mag u dan ook met trots mededelen dat ik samen met Roos, Pia (Duitsland) en twee Chinese meisjes die ik nog nooit gezien had, in januari fukumusume 幅娘 word! Ruben en Chuuken worden Fukuotoko (jongens die op de een of andere manier deelnemen aan het festival...)! Tinne en Judith hebben het niet gehaald en dat vind ik heel jammer voor hen, want ik weet dat zij dat ook allebei heel graag wouden doen.
Fukumusume worden is wel iets speciaal, want van de 4000 Japanse meisjes die daar elk jaar hun aanvraag voor mogen doen, zijn er slechts 40 die dat ook mogen. Het leuke aan fukumusume worden is dat ik mee mag doen aan een shinto-festival, een kimono mag dragen en die achteraf mag houden en daar dan nog eens voor betaald word ook! Volgende week mogen we al eens naar de tempel gaan om onze kimono te passen en foto's te laten maken voor het boekje van de tempel! Ik kijk er al naar uit!!!!
In december worden we dan nog 2 keer verwacht in de tempel om ons voor te stellen op tv (!) en om ons te laten uitleggen wat er nu precies van ons verwacht wordt. Volgens Takahashi van het Internationaal Centrum worden we nu bijna zoals sterren beroemd en is er een kans dat we op het nieuws of in de krant komen! Ik ben vooral heel blij dat ik op tijd opgestaan ben vanmorgen, dat we deze fantastische kans krijgen en dat ik een kimono aan mag doen!!!! Toen ik wist dat ik fukumusume mocht worden, voelde ik mij al veel beter!
Om 1u gingen Roos en ik dan naar de workshop theeceremonie. Heel interessant! We hebben er een filmpje gezien over het maken van de theepotten (in het een of andere metaal) . Blijkbaar duurt het ongeveer een maand om zoiets te maken! Ik was onder de indruk van die kunstwerkjes, maar ik voelde mij niet zo goed. Toen we daarna verwacht werden om op de grond naar de theeceremonie te kijken wist ik dan ook niet goed in welke positie ik mij moest zetten, want ik was eerder in de stemming om te slapen dan om te luisteren. Het was echter heel interessant om te zien hoe het er aan toe gaat in een andere school dan die die wij volgen bij professor Gibbs. Vervolgens mochten we naar de theekamer van de universiteit om thee te drinken en een cakeje te eten, heel lekker! Rechtsbeneden kan je zo'n metalen theepot zien
Zonde dat ik mij zo slecht voelde, want het was echt allemaal heel interessant. Toen ik daarna terug op de dorm kwam ben ik dan ook meteen in mijn bed gekropen na eerst Chiyori haar anti-verkouheid-pillekes genomen te hebben. Ze is een schatje! Nu ben ik (na een paar uurtjes platte rust) weer wakker en ik voel mij al beter dankzij de goede zorgen en de soep van Chiyori!
Het was een rare dag, want ik ben superblij da'k fukumusume word, maar eigenlijk ook wat grieperig. Een dag vol tegenstellingen die zeker de moeite was!
Tot de volgende!

Met Maki op stap in Kyoto

Gisteren, donderdag 16 november, ben ik een hele dag op stap geweest met Maki. Het plan was om het gouden paviljoen of Kinkakuji 金閣寺　en Kyomizudera　(binnenkort 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen?) te gaan bekijken. Na twee maanden in Japan had ik deze twee must-see gebouwen nog niet bewonderd en ik vond dat het daar dus hoog tijd voor was.
Ik had met Maki afgesproken om 10u in Kyoto, in Karasuma-station aan de centrale uitgang. Stations in Japan hebben gigantisch veel uitgangen en dat mocht ik aan den lijve ondervinden. Ik had op een plannetje in het station een centrale uitgang gevonden en besloot daar dus maar naartoe te lopen. Eens daar aangekomen, bleek dat echter de centrale uitgang van de volgende halte (Kawaramachi) te zijn. Dus, terug naar van waar ik kwam! In Karasuma-station bleek echter gewoon geen centrale uitgang te zijn... Na wat over en weer ge-email vond ik Maki dan toch en konden we vertrekken. Eerst besloten we naar de dichtstbijzijnde boekhandel te gaan om onze reislectuur wat uit te breiden en vervolgens naar een straatje te gaan met winkels die je alleen maar in Kyoto vind. Zo leerde ik vandaag dat er zoiets bestaat als kyouyasai of kyoto-groenten! Best interessant, zo op stap gaan met iemand die in Kyoto woont!
Vervolgens gingen we naar Kinkakuji (Noord-Kyoto), waar het trouwens stikte van de mensen! Als je nog de illusie had dat het heerlijk verlaten is bij tempels en zo, vergeet het! Ik heb er een voorspelling voor mijn toekomst uit een machientje gehaald. Deze was uiteraard in moeilijk Japans, maar Maki wist mij te vertellen dat ik daikichi had. Blijkbaar is dat het beste wat er uit zo'n machien komt en staat het voor Veel geluk! Er stond onder andere in dat ik goed zaken zou kunnen doen en dat het een goede periode was om op reis te gaan... Dat wil ik maar al te graag geloven ;)
In de buurt was ook Ryoanji (de beroemde rotstuin) en Ninanji met een prachtige tuin te bewonderen. In Ryoanji zijn we echter niet geraakt, dat zal voor een volgende keer zijn! Vooraleer naar Ninanji te gaan, gingen we eerst een hapje eten in een taverne waar Maki al eens geweest was en blijkbaar zeer tevreden over was. Ik moet toegeven, die taverne was een fantastische meevaller, want voor 5 euro heb ik er een curry-schotel, een slaatje en een tas thee met koekjes naar binnen gespeeld! Daarenboven was het ook gewoon een supergezellige taverne, met allerlei zelfgemaakte spulletjes aan de muur. Terwijl we aan het eten waren, was de eigenares dan ook iets aan't breien of zo, dacht ik. Maar toen we gingen betalen, bood ze ons allebei een stoffen koffiekopje aan dat ze net gemaakt had! We moesten het gebruiken om snoepjes in te stoppen of zo. De vorige keer toen Maki daar geweest was, had ze blijkbaar een zelfgemaakt gsm-hangertje met pareltjes gekregen van de eigenares. Een superlief madammeke, dus als ik de kans nog eens krijg, ga'k daar zeker terug!
Vervolgens naar Ninanji, waar we de 紅葉 (koyou) of het verkleuren van de bladeren konden bewonderen.
Ondertussen was het al 2 uur in de namiddag of zo en we wouden nog naar Toufukuji voor 4 uur! Om vier uur sluiten de meeste tempels en omdat Toufukuji helemaal in het zuiden van Kyoto ligt, besloten we dan ook maar om snel een taxi te nemen tot aan het dichtstbijzijnde station. Maki besloot maar even te bellen naar de organisatie van de tempel en gelukkig konden we binnen tot 4 uur en was alles geopend tot 4u30. Ik denk dat we er stipt om 4 uur waren, geen minuut te vroeg, maar net op tijd om te genieten van de koyou! Prachtig was het!
Ik denk dat ik nog nooit zo'n mooie rode, oranje en gele bladeren gezien heb. Op foto komt dat natuurlijk nog niet half zo goed over als in't echt, maar geloof mij : het was prachtig!
Om half vier moesten we al weer weg, wat ik heel jammer vond, want ik had mij daar gerust nog eventjes op een bankske kunnen zetten om te genieten van het uitzicht.
Volgens onze professor van Literatuur houden Japanners niet van natuur, enkel van landschap. Ik weet niet hoe het zit met hun liefde voor de natuur, maar dat ze van landschap en mooie dingen houden, dat staat als een paal boven water!
's Avonds zouden we naar de opgelichte Kyomizudera gaan. Via www.n7w.com kan je voor Kyomizudera ( http://www.new7wonders.com/index.php?id=502&L=0 )stemmen, en wie weet wordt het dan wel één van de nieuwe wereldwonderen.
Het was echter nog maar 5 uur of zo en we hadden al weer zin om te eten. Maki kende een kaitenzushi-bar in de buurt van Kyomizudera en daar zouden we dus eerst naartoe gaan. In een kaitenzushi-bar rollen de bordjes met sushi op een lopende band voorbij je tafel en die kan je er dus zelf afnemen en opeten. 't leuke was dat je per bordje maar 100 yen (0,75 euro) moest betalen en het daarenboven ook gewoon heerlijk was!
Ondertussen was het al bijna donker en namen we de bus naar Kyomizudera. Tijdens de field trip in september had ik Kyomizudera al eens van ver gezien, maar in het donker en langs binnen was het nog veel beter! Veel van mijn foto's by night zijn jammer genoeg mislukt, maar ik hoop dat ik met de foto's hieronder toch een sfeerbeeld van mijn geslaagd dagje heb kunnen weergeven!

Yakiniku en volley

Hallo allemaal!

In tegenstelling tot mijn vorige blogs, voel ik me uitgeslapen en zie'k het weer volledig zitten! Vorige week was echt een down-week, want ik had echt 't idee dat de drukte van de voorbije twee maanden zo wat op mij gevallen was. Dit weekend was het universiteitsfestival vanaf donderdag. Donderdag en vrijdag heb ik eigenlijk niets bijzonders gedaan. Wat geleerd, mij een winterjas aangeschaft en genikst. Leuk dat dat kan zijn!! Zaterdag en zondag was het dan tijd voor wat meer actie, want de mensen van de volleybal-circle hadden besloten dat we een standje zouden openhouden op het festival.

Het Festival
Zo gezegd, zo gedaan en zaterdag hadden we om 9u30 afgesproken in het clublokaal. Japanners zijn stipt, zegt het gezegde, maar de volleybal-mensen zijn dan toch wel zeker de spreekwoordelijke uitzondering zenne! Om 9u30 stonden er welgeteld 3 mensen, waaronder ik... Op mijn weg naar naar het clublokaal had ik al ongeveer alle kraampjes van de andere circles, in afgewerkte vorm gezien en bedacht ik dat mijn circle het toch niet zo nauw neemt met stiptheid en de trots van de circle. Het festival begon om 10 uur, maar om 11uur waren Maaku, Saki, Yuukiko, Hirai en ik nog steeds bezig met de laatste hand te leggen aan de bordjes voor de popcorn. Ongelooflijk hoeveel moeite ze daarin stoken terwijl het eigenlijk aan het regenen was en die bordjes toch doorweekt zouden worden. Tegen de regen hadden ze het briljante plan opgevat om rond de bordjes (eigenlijk enkel aan de voorkant) vershoudfolie te plakken... Details zijn belangrijk blijkbaar!
Toen de bordjes afwaren ben ik even weggelopen naar de aikidou-voorstelling van Roos, Pia en Brian. Door de vertraging met de bordjes, had ik blijkbaar net Roos en Pia gemist, maar ik heb de aikidou-toeren van Brian en de Japanners nog kunnen bewonderen. 't Was de moeite! Ik was vooral geïmponeerd door de hakama (brede broeken), fantastisch die dingen!

Gelukkig waren er al een aantal mensen eerder begonnen met het maken van de eigenlijke popcorn buiten. De smaken waren curry, zout, chocolade en caramel. Ik kan me voorstellen dat curry redelijk raar klinkt, maar dat werd dus gedaan met zoet currypoeder en eigenlijk was de currypopcorn een van mijn favorieten! Als er iemand geïnteresseerd zou zijn: chocopopcorn is gewone popcorn, even in een boter-cacaomengsel gebakken. (Voor caramel 't zelfde, ma dan met suiker, gecarameliseerd in boter).
Lekker!
Tine, Catherine, Rick, Matthias en Michael zijn popcorn komen kopen, waarna Genki beweerde dat ik voor de helft van de opbrengst van de dag had gezorgd... De opbrengst bleek zaterdagavond niet zo groot te zijn aangezien we niet eens break-even hadden gedraaid...
't Was een frisse dag en tegen 't einde van't festival (om 15u30) was ik dan ook verkleumd van de kou. Maar het was leuk, want ik denk dat ik ondertussen zo goed als alle namen van de mensen van de circle ken. Op zich niet zo raar zou je denken, na twee maanden, maar 't is hier niet de gewoonte om 5 keer te vragen hoe iemand heet. Mensen voelen zich echt beledigd als je voor de derde keer hun naam vraagt en ik vrees dat ik dan ook al redelijk vaak op gevoelige teentjes getrapt heb... Ik heb me trouwens geweldig geamuseerd met Saki, een Japans meisje dat dolgraag Engels wil leren. Ze is zo grappig!
Zondag was het gelukkig droog en dat maakte het al een heel pak aangenamer! Judith en Ruben zijn langsgekomen en wat later zag ik Ruben meetrommelen op een van de optredens in de buurt waar ze blijkbaar nog een buitenlander nodig hadden. Nog steeds was het koud, maar ik had van Mami een heat bag (zo'n zelfopwarmend zakje) gekregen om mijn handen wat op temperatuur te houden. Ik ben haar nog steeds dankbaar! Een hele hoop mensen van de dorm zijn popcorn komen kopen en dus ben ik ook even langs de yakisoba (gebakken noedels) kraam van de dorm gepasseerd. Toen ik echter terugkwam, bleek dat het festival op zijn einde liep en was iedereen aan't inpakken. Blijkbaar had ik de boodschap dat het op zondag een uur vroeger eindigde gemist. .. Nu ja, echt rouwig was ik er niet om, want het was pokkekoud!
Een paar uur later zaten we met z'n allen in een yakiniku-restaurant. Het concept is dat van binnen barbecueën. Heel lekker, gelukkig hebben ze mij pas achteraf verteld dat ik rundstong gegeten heb... Het was tabehoudai en nomihoudai, wat er in 't kort op neer komt dat je in 2 uur voor een vast bedrag mag eten en drinken (alcohol uiteraard). Vooral de nomihoudai (drank) leverde grappige taferelen op... Japanners en drank, het is iets!
Iets wat me heel erg opviel, was dat de jongens en de meisjes mooi aan aparte tafels gingen zitten, behalve aan de derde tafel, waar het niet anders ging omdat ze niet meer met genoeg waren voor een volledige tafel.










Vooraan van links naar rechts: Maaku en Jon Achteraan: Genki en de jongen van wie ik de naam altijd vergeet

Ik ben dan maar braaf gevolgd en heb me bij de madammen gezet. Boss, Rie, ik, Yuka, Saki en Yuukiko










Yuko, Erika en MamiSensei, Keii en Watanabe
Rie en Boss, de meisjes die naast mij zaten, waren er alleen maar die avond. Ze waren al afgestudeerd en kwamen die avond nog eens de sfeer van de volleybalclub opsnuiven. Die twee zijn zo zot als een achterdeur! (grappig zot, want waarschijnlijk toen zat...) Ik had die avond één keer voor de grap 'hamburger' gezegd ipv 'cheese' bij't maken van een foto en voor de rest van de avond hebben ze daar grapjes over zitten maken.
Na de yakiniku-tabehoudai was het nog maar 9uur of zo en Saki, Jon, Mami, Sugiyama, Boss en ik besloten naar de karaoke te gaan. Mijn eerste keer karaoke met allemaal Japanners! Ik kan u verzekeren, dat moet ge eens meemaken! Jon heet niet echt Jon, want hij is een Japanner. Hij wordt Jon genoemd omdat een superfan is van Jon Bon Jovi en dat heeft hij dan ook uitbundig bewezen tijdens de anderhalf uur durende karaoke-sessie waarin hij zeker 5 Bon Jovi-nummers heeft gezongen. Het strafste van al was dat hij het nog kon ook! Respect! Mijn respect was helemaal compleet toen hij mij achteraf trakteerde nadat ik heb verteld had dat ik een beurs kreeg, maar dat dit eigenlijk niet genoeg was......

Om nog even te antwoorden op de sms-vraag:
Om op deze vraag te antwoorden moet ik eerst iets zeggen over de manier van schrijven in Japan. Japanners gebruiken hiragana (soort alfabet), katakana (soort alfabet maar vooral voor geïmporteerde woorden gebruikt) en kanji (overgenomen Chinese karakters). Voor het hiragana en katakana moet je dus gewoon kiezen of je in hiragana of katakana wil typen en dan je sms-je maken. Voor kanji ligt het iets ingewikkelder. Japanse gsm's werken allemaal met een woordenboek. Verschillende kanji (overgenomen Chinese karakters) hebben vaak eenzelfde uitspraak en dus moet je het juiste karakter kiezen. Net zoals tijdens het spreken, probeer ik me te redden met makkelijke uitdrukkingen en als het echt niet gaat, dan kan ik nog altijd overschakelen op Engelse sms-jes in ons schrift. Maar omdat je nooit weet of de Japanner in kwestie dat snapt, is dat ook best te mijden. Het toetsenbord ziet er ongeveer uit zoals in België: één toets heeft vb. het cijfer 1 en 'abc', maar hier dus ook か (hiragana). Als je lang genoeg op die か duwt, verschijnt er tekentje voor ka, ki, ku, ke of ko. Voilà, tot zover mijn poging om Japanse gsm's te verklaren... Als het niet helemaal duidelijk is, wat best eens zou kunnen met deze uitleg, vraag maar!

Kandai festival (universiteitsfestival)

Vanaf morgennamiddag hebben we geen lessen meer tot en met maandag het eerste lesblok. Concreet komt dat er op neer dat ik geen les meer heb vanaf morgen 12u10 tot maandag 16u20. Dit komt omdat het 学園祭 ofwel universiteitsfestival is. Het zou erop neer komen dat er dan heel veel kraampjes van de verschillende clubs zijn, waar je vanalles kan kopen zoals popcorn enz. Zaterdag en zondag zal ik met de mensen van de volleybal-circle een popcorn-kraampje openhouden. Gewone (lekkere) gesuikerde popcorn is hier blijkbaar totaal onbekend en de smaakjes zullen dan ook zout, caramel en chocolade zijn. Geen idee hoe popcorn met een chocoladesmaakje meevalt, maar ik zal het jullie weten te vertellen.
Het oorspronkelijke plan was om donderdag met een aantal buitenlandse studenten naar Minou-park te gaan, maar dat gaat niet door, dus waarschijnlijk worden het een paar rustige daagjes, op het universiteitsfestival na.
Vandaag heb ik mijn eerste Japanse test gehad! Ik dacht dat het er nooit van zou komen, want aan het tempo dat we nu bezig zijn, krijgen we dit boek nog niet op een heel jaar af, laat staan op een semester. Mijn plan om het maximum te halen voor deze test is mislukt, want blijkbaar moesten we niet alleen de betekenis van de kanji kennen, maar ook van de andere woorden in de tekst...
Nog even over vorige week: vorige woensdag heb ik tijdens de les Japanese Business and Industries samen met Dan, Michael en Shihee een presentatie gegeven over Toyota. Dan had het over de geschiedenis van Toyota, Michael en ik hebben aan de hand van de Toyota-site het Toyota Productie Systeem uitgelegd en Shihee heeft (ondanks haar beperkte Engels woordenschat) een aantal interessante weetjes over Toyota verteld. Heel handig voor ons waren de filmpjes die te vinden zijn op de Toyota-homepage. http://www.toyota.co.jp/en/vision/production_system/
Deze link heeft ons heel erg verder geholpen! Ik heb geleerd dat de kanji van jidouka 自
働化 zijn. Bij het tweede karakter zie je het radicaal van mens en da's dan ook de essentie van jidouka: automatisering in combinatie met menselijke intelligentie. Na deze presentatie ben ik er sterker dan ooit van overtuigd dat ik mijn bachelorpaper over Toyota wil schrijven, hoewel ik er maar niet wijs uit raak, hoe ik dit kan doen zonder iets te schrijven waar al massa's boeken over geschreven zijn. Ik hoop dat de professor van Japanese Business and Industries mij hiermee kan helpen!

Vandaag vertelde Roos me dat Japanners nooit in het openbaar eten. Ze eten natuurlijk wel in het studentencafetaria, maar inderdaad, niet op de trein, al wandelend of in de gang onderweg naar de les. Dit was mij nog niet eerder opgevallen, maar het is blijkbaar wel zo... Vreemd verschijnsel...

Mijn probleem met gebrek aan privacy wordt blijkbaar alleen maar erger, maar ik vrees dat dat meer te maken heeft met mezelf als ik moe ben, dan met de Japanse samenleving. Ik zou dringend wat slaap moeten inhalen! Nu moet ik echter eerst naar de meeting van de backpackcircle, dan een uur met de fiets naar de theeceremonie en tegen een uur of 8 ben ik dan weer op de dorm. Veel meer dan eten en mss nog een aflevering van Lost kijken zit er vanavond niet meer in, denk ik. De lessen van maandag en dinsdag beginnen om negen uur en dat is te vroeg als je zoals ik om 1 uur gaat slapen en veel slaap nodig hebt! Ik kijk al uit naar mijn dagelijkse bad en daarna mijn bed, want morgen heb ik pas om half elf les! Woehoe!

Sorry voor mijn chaotische verhaal, maar ik heb zoveel te vertellen dat het echt moeilijk is om dat in een mooi geheel te gieten!

Gion

Vandaag is het weer laat op het moment dat ik deze post schrijf, maar ik moet toegeven dat ik mij wel veel rustiger voel. Chiyori is er nog steeds niet en mijn kamer is al de hele avond voor mij alleen! Heerlijk! Maar goed, ik zal maar bij het begin van de dag beginnen zeker? Vandaag stond er een dagje Kyoto op het programma. Young Sun en ik zouden vandaag om 11u met Grant naar Kyoto gaan om er de Kiyomizudera-tempel te bekijken en naar een geisha-dansvoorstelling te gaan kijken. Adam en Matt in Gion
De buitenlandse studenten hadden afgesproken om om 10u 30 te vertrekken, maar uiteindelijk stonden we om 11u samen in het station te wachten op de trein richting Kyoto. Eens in Kyoto, besloten we wat rond te lopen in Gion, de geisha-wijk van Kyoto en aangezien we op zoek waren naar de plaats van de dansvoorstelling, kwamen we terecht bij het Gion Theater. Daar gingen we dan maar in een hele lange rij staan aan te schuiven. Enkele Japanners vertelden ons dat we helemaal geen tickets konden kopen en dat je enkel met een uitnodiging binnen kon geraken. Wij raakten al even in paniek, maar even later stelden ze ons gerust dat ze ons wel allemaal mee binnen zouden nemen met hun uitnodigingen.
Waren wij even op het juiste moment op de juiste plaats! Het bleek om een tentoonstelling te gaan over traditionele Japanse voorwerpen zoals kimono, Japanse wierook, typiche geisha-slippers (geen idee hoe dat heet) enz. Het kon ook een soort handelsbeurs geweest zijn... Geen idee wat het precies was eigenlijk, maar de mini-theeceremonie en de noedels die we gratis kregen, maakten dit bezoekje helemaal de moeite waard.
Daarna volgde er een bezoekje aan Heianji, waar we het geluk treften om het een of ander festival mee te maken, er waren mensen op de taiko aan het spelen en een man verkleed als demon was een dans aan het doen. Heel mooi om zien!
Trouwens, als er iemand nog het idee had dat je in Japan in alle rust en eenzaamheid tempels kan gaan bekijken, dan was vandaag alleszins geen goede dag. Het was dag van de cultuur, een feestdag, waarop blijkbaar heeeeeeel veel Japanners besloten hadden om een uitstapje te doen in hun culturele hoofdstad...

Michael, Patrick (Amerika) en ik

Om half vier was het dan tijd om naar de Gion odori of Gion-dansvoorstelling te gaan kijken. Het was een prachtige voorstelling van een uur, met Japanse dans, begeleid door traditionele zang en shamisen-muziek (shamisen is een gitaarachtig instrument). Allemaal danseressen, zelfs de mannenrollen werden door vrouwen gespeeld, in prachtige kimono's. Heerlijk om zien! Japanse dans is wel heel statisch en traag, dus hoe prachtig het ook was om zien, een uur was wel lang genoeg om de concentratie bij al dat spectakel te houden!
De groep besloot na de show naar een martial arts winkel te gaan, en het plan was om mee te gaan, maar Michael, Young Sun en ik liepen nogal achteraan en zijn de groep dan ook kwijt geraakt in de hetse. Niks aan te doen! We hebben dan nog wat verder de buurt verkend en genoten van een heerlijk groene thee-ijsje. We hadden ons namelijk laten vertellen dat je dat moet eten in Kyoto..
Toen ons ijsje op was, kwamen we tot de vaststelling dat de cake, die ik en Young Sun gisteren gebakken hadden nog niet op was omdat we die samen met Grant wouden opeten die we ondertussen kwijtgeraakt waren.. Dan maar zonder Grant, met zicht op rivier. Heerlijk rustig!
Young Sun, Michael, ik en de cake!

Kleine randopmerking: vandaag heb ik ook geleerd dat feestdagen te mijden zijn voor uitstapjes en dat 15 toch wel een te grote groep is om uitstapjes mee te doen...
Vandaag was een fantastisch dagje, want alles leek mee te zitten en ik heb dan ook nog de kamer voor mij alleen gekregen!

P.S.: Halloween zoals in de VS bestaat hier niet, maar net zoals bij ons kennen de Japanners wel het commerciële Halloween en worden er dus ook Halloweenfeestjes gehouden..
Allerheiligen is een christelijk feest en dat gaat hier dus ook voorbij zonder vrijafdag of kerkhofbezoek.

een lang weekend

Het is ondertussen donderdagavond, kwart voor 1 en ik ben doodmoe! Ik zou meer moeten slapen, maar daar blijk ik hier echt niet in te slagen. Vandaag hadden Young Sun en ik besloten om een cake te maken voor morgen. Morgen gaan we namelijk met Grant, een vriend van haar naar Kyoto. Daar zullen we tegen 2u in de namiddag een aantal andere buitenlandse studenten ontmoeten en samen naar een geisha-dansvoorstelling gaan. Ik kijk er al naar uit!
Maar bon, terug naar mijn verhaal van de dag! Om zeven uur vanavond zijn we er aan begonnen en het heeft tot 12u geduurd, want we hadden maar één heel klein vormpje en moesten dus drie keer een cake gedurende een uur laten bakken. Het resultaat mag er wezen, want de cake is superlekker, al zeg ik het zelf!
Morgen is het vrijdag, maar blijkbaar ook een feestdag en daarom wordt dit dus een extra lang weekend. Vandaar dat de meeste meisjes op het eerste verdiep er hier gebruik van gemaakt hebben om een weekendje naar huis terug te keren. Zo dus ook mijn roommate, Chiyori. Ze woont in Shikoku (een ander van de 4 grote Japanse eilanden) en kan dus niet elk weekend naar huis. Ze zal 7 uur onderweg zijn en is vanavond vertrokken tegen een uur 7. Een aantal andere Japanse meisjes vroegen mij of ik dan niet eenzaam zou worden. Natuurlijk niet, dacht ik (hoe lief ze ook is en hoe goed we ook overeenkomen). Dat zei ik natuurlijk niet, maar ik ben wel, ik schaam mij bijna om het te zeggen, blij dat ik deze kamer eens voor mij heb en het hier eens gewoon rustig is. De Aziatische groepscultuur tegenover het Westerse gevoel van privacy, dat is ongeveer de grootste cultuurschok die ik hier al meegemaakt heb. Toen ik echter om een uur of 8 terug op mijn kamer kwam, bleken een paar van Chiyori haar vriendinnen naar Chiyori haar tv aan het kijken te zijn. Bye bye rust! Ik had mij er al weer snel bij neergelegd want anderhalf uur later waren ze al weer weg, maar toch heb ik het moeilijk met mijn gebrek aan privacy hier. Door het bord in de centrale gang en de slippers voor mijn deur, weet iedereen wanneer ik er ben en niet en soms zou't gewoon leuk zijn als er eens niemand dat wist.
Maar goed, ondertussen is het bijna 1u en val ik bijna om van de slaap! Slaapwel en tot de volgende!

P.S.: Als jullie vragen hebben over Japan of mijn dagdagelijkse leventje hier, aarzel niet om mij te mailen of een comment te posten! Ik antwoord met veel plezier!