Yakiniku en volley

Hallo allemaal!

In tegenstelling tot mijn vorige blogs, voel ik me uitgeslapen en zie'k het weer volledig zitten! Vorige week was echt een down-week, want ik had echt 't idee dat de drukte van de voorbije twee maanden zo wat op mij gevallen was. Dit weekend was het universiteitsfestival vanaf donderdag. Donderdag en vrijdag heb ik eigenlijk niets bijzonders gedaan. Wat geleerd, mij een winterjas aangeschaft en genikst. Leuk dat dat kan zijn!! Zaterdag en zondag was het dan tijd voor wat meer actie, want de mensen van de volleybal-circle hadden besloten dat we een standje zouden openhouden op het festival.

Het Festival
Zo gezegd, zo gedaan en zaterdag hadden we om 9u30 afgesproken in het clublokaal. Japanners zijn stipt, zegt het gezegde, maar de volleybal-mensen zijn dan toch wel zeker de spreekwoordelijke uitzondering zenne! Om 9u30 stonden er welgeteld 3 mensen, waaronder ik... Op mijn weg naar naar het clublokaal had ik al ongeveer alle kraampjes van de andere circles, in afgewerkte vorm gezien en bedacht ik dat mijn circle het toch niet zo nauw neemt met stiptheid en de trots van de circle. Het festival begon om 10 uur, maar om 11uur waren Maaku, Saki, Yuukiko, Hirai en ik nog steeds bezig met de laatste hand te leggen aan de bordjes voor de popcorn. Ongelooflijk hoeveel moeite ze daarin stoken terwijl het eigenlijk aan het regenen was en die bordjes toch doorweekt zouden worden. Tegen de regen hadden ze het briljante plan opgevat om rond de bordjes (eigenlijk enkel aan de voorkant) vershoudfolie te plakken... Details zijn belangrijk blijkbaar!
Toen de bordjes afwaren ben ik even weggelopen naar de aikidou-voorstelling van Roos, Pia en Brian. Door de vertraging met de bordjes, had ik blijkbaar net Roos en Pia gemist, maar ik heb de aikidou-toeren van Brian en de Japanners nog kunnen bewonderen. 't Was de moeite! Ik was vooral geïmponeerd door de hakama (brede broeken), fantastisch die dingen!

Gelukkig waren er al een aantal mensen eerder begonnen met het maken van de eigenlijke popcorn buiten. De smaken waren curry, zout, chocolade en caramel. Ik kan me voorstellen dat curry redelijk raar klinkt, maar dat werd dus gedaan met zoet currypoeder en eigenlijk was de currypopcorn een van mijn favorieten! Als er iemand geïnteresseerd zou zijn: chocopopcorn is gewone popcorn, even in een boter-cacaomengsel gebakken. (Voor caramel 't zelfde, ma dan met suiker, gecarameliseerd in boter).
Lekker!
Tine, Catherine, Rick, Matthias en Michael zijn popcorn komen kopen, waarna Genki beweerde dat ik voor de helft van de opbrengst van de dag had gezorgd... De opbrengst bleek zaterdagavond niet zo groot te zijn aangezien we niet eens break-even hadden gedraaid...
't Was een frisse dag en tegen 't einde van't festival (om 15u30) was ik dan ook verkleumd van de kou. Maar het was leuk, want ik denk dat ik ondertussen zo goed als alle namen van de mensen van de circle ken. Op zich niet zo raar zou je denken, na twee maanden, maar 't is hier niet de gewoonte om 5 keer te vragen hoe iemand heet. Mensen voelen zich echt beledigd als je voor de derde keer hun naam vraagt en ik vrees dat ik dan ook al redelijk vaak op gevoelige teentjes getrapt heb... Ik heb me trouwens geweldig geamuseerd met Saki, een Japans meisje dat dolgraag Engels wil leren. Ze is zo grappig!
Zondag was het gelukkig droog en dat maakte het al een heel pak aangenamer! Judith en Ruben zijn langsgekomen en wat later zag ik Ruben meetrommelen op een van de optredens in de buurt waar ze blijkbaar nog een buitenlander nodig hadden. Nog steeds was het koud, maar ik had van Mami een heat bag (zo'n zelfopwarmend zakje) gekregen om mijn handen wat op temperatuur te houden. Ik ben haar nog steeds dankbaar! Een hele hoop mensen van de dorm zijn popcorn komen kopen en dus ben ik ook even langs de yakisoba (gebakken noedels) kraam van de dorm gepasseerd. Toen ik echter terugkwam, bleek dat het festival op zijn einde liep en was iedereen aan't inpakken. Blijkbaar had ik de boodschap dat het op zondag een uur vroeger eindigde gemist. .. Nu ja, echt rouwig was ik er niet om, want het was pokkekoud!
Een paar uur later zaten we met z'n allen in een yakiniku-restaurant. Het concept is dat van binnen barbecueën. Heel lekker, gelukkig hebben ze mij pas achteraf verteld dat ik rundstong gegeten heb... Het was tabehoudai en nomihoudai, wat er in 't kort op neer komt dat je in 2 uur voor een vast bedrag mag eten en drinken (alcohol uiteraard). Vooral de nomihoudai (drank) leverde grappige taferelen op... Japanners en drank, het is iets!
Iets wat me heel erg opviel, was dat de jongens en de meisjes mooi aan aparte tafels gingen zitten, behalve aan de derde tafel, waar het niet anders ging omdat ze niet meer met genoeg waren voor een volledige tafel.










Vooraan van links naar rechts: Maaku en Jon Achteraan: Genki en de jongen van wie ik de naam altijd vergeet

Ik ben dan maar braaf gevolgd en heb me bij de madammen gezet. Boss, Rie, ik, Yuka, Saki en Yuukiko










Yuko, Erika en MamiSensei, Keii en Watanabe
Rie en Boss, de meisjes die naast mij zaten, waren er alleen maar die avond. Ze waren al afgestudeerd en kwamen die avond nog eens de sfeer van de volleybalclub opsnuiven. Die twee zijn zo zot als een achterdeur! (grappig zot, want waarschijnlijk toen zat...) Ik had die avond één keer voor de grap 'hamburger' gezegd ipv 'cheese' bij't maken van een foto en voor de rest van de avond hebben ze daar grapjes over zitten maken.
Na de yakiniku-tabehoudai was het nog maar 9uur of zo en Saki, Jon, Mami, Sugiyama, Boss en ik besloten naar de karaoke te gaan. Mijn eerste keer karaoke met allemaal Japanners! Ik kan u verzekeren, dat moet ge eens meemaken! Jon heet niet echt Jon, want hij is een Japanner. Hij wordt Jon genoemd omdat een superfan is van Jon Bon Jovi en dat heeft hij dan ook uitbundig bewezen tijdens de anderhalf uur durende karaoke-sessie waarin hij zeker 5 Bon Jovi-nummers heeft gezongen. Het strafste van al was dat hij het nog kon ook! Respect! Mijn respect was helemaal compleet toen hij mij achteraf trakteerde nadat ik heb verteld had dat ik een beurs kreeg, maar dat dit eigenlijk niet genoeg was......

Om nog even te antwoorden op de sms-vraag:
Om op deze vraag te antwoorden moet ik eerst iets zeggen over de manier van schrijven in Japan. Japanners gebruiken hiragana (soort alfabet), katakana (soort alfabet maar vooral voor geïmporteerde woorden gebruikt) en kanji (overgenomen Chinese karakters). Voor het hiragana en katakana moet je dus gewoon kiezen of je in hiragana of katakana wil typen en dan je sms-je maken. Voor kanji ligt het iets ingewikkelder. Japanse gsm's werken allemaal met een woordenboek. Verschillende kanji (overgenomen Chinese karakters) hebben vaak eenzelfde uitspraak en dus moet je het juiste karakter kiezen. Net zoals tijdens het spreken, probeer ik me te redden met makkelijke uitdrukkingen en als het echt niet gaat, dan kan ik nog altijd overschakelen op Engelse sms-jes in ons schrift. Maar omdat je nooit weet of de Japanner in kwestie dat snapt, is dat ook best te mijden. Het toetsenbord ziet er ongeveer uit zoals in België: één toets heeft vb. het cijfer 1 en 'abc', maar hier dus ook か (hiragana). Als je lang genoeg op die か duwt, verschijnt er tekentje voor ka, ki, ku, ke of ko. Voilà, tot zover mijn poging om Japanse gsm's te verklaren... Als het niet helemaal duidelijk is, wat best eens zou kunnen met deze uitleg, vraag maar!