Sumo, Natale in kimono, afstudeercerememonie (卒業式)

Geloof het of niet, maar hier in Japan heb ik nog steeds vakantie! Na Okinawa had ik eigenlijk helemaal geen concrete plannen. Dus wat doet een mens dan? House M.D. kijken, een poging doen om wat in't Japans te lezen, vaak okonomiyaki gaan eten, socializen, sumo kijken en fotograafje spelen!


Sumo
In het Osaka Prefectural Gymnasium (大阪府立体育館) vond van 11 tot en met 25 maart het sumo-toernooi plaats. Elke dag gedurende deze periode kon je er van 9u 's ochtends tot ongeveer 6u 's avonds de vechtende zwaargewichten bewonderen. Op vrijdag 16 maart, onwetend als ik was, stond ik al rond 10u in Namba en hier kan je zien hoe de zaal er toen uitzag.
Leeg... Maar mij hoorde je niet klagen! 't Gaf me de gelegenheid om rustig de hele zaal door te lopen en tot beneden, bijna vlakbij de eigenlijke ring te gaan!

Uiteraard ben ik niet in de zaal blijven zitten van 10u 's ochtends tot 6u 's avonds. Ergens halverwege was een Starbucks-koffiepauze en een wandelingetje in Namba zeer welkom!

En zo zag de zaal er rond 6u uit! De arme sumo-worstelaar was nog in het midden van zijn ceremonie toen al die Japanners al rechtstonden in 7 haasten naar buiten spurtten....
Samenvatting van de dag: Sumo is geweldig!!!

Natale in trouwkimono
Op 20 maart was het afstudeerceremonie op de universiteit. Samen met de mensen van de BPC had ik 'vallende kersenbloesemblaadjes' of 花吹雪 zoals ze het noemden (of doodgewone papieren driehoekjes...) gemaakt. Die zouden we rond de middag de lucht in gooien op het moment dat de laatstejaars zouden buitenkomen. Jammer genoeg waren ze om 12 u nog niet buiten en moest ik toen wel heel dringend door! Ik zou namelijk met Natale naar Suita gaan om haar in kimono te laten steken. Niet zomaar een kimono, maar een 'trouwkimono'.


Ze zag er prachtig uit! Deze keer was ik fotograaf, maar volgende keer (half april), mag ik zelf zo'n kimono aantrekken!

De volgende dag 's avonds was het nomikai met de BPC en zoals dat hoort, waren er een paar heel bezopen en heb ik mij goed geamuseerd!

Let's try Japanese MICHI
Zaterdag 24 maart ging ik met Ruben mee naar een 'internationaal event'. Ruben was namelijk een hele tijd geleden aangesproken geweest door een Japanner, Yoshi genaamd, toen hij aan het rondneuzen was in een boekenwinkel. Het event heette 'Let's try Japanese MICHI', waarin michi stond voor 道(weg, maar hier eerder: Japanese spirit) en　未知 (strange, unfamiliar). Het thema vatte perfect samen wat ze wouden doen: Japanners en buitenlanders samenbrengen!
Het event begon om 4u en je kon er kalligrafie, karate, kendo, theeceremonie, Japans eten en よさこい　(yosakoi) uitproberen. Mijn persoonlijke favoriet was dan ook yosakoi! Dit was het enige waarvan ik nog nooit gehoord had en het bleek 'Japanse dans' in te houden. Het is een dans die bij festivals gedanst wordt en waar dus ook het nodige geroep bij komt kijken. De sfeer zat er meteen in!
Ik heb eigenlijk de hele namiddag met Yumi en Eri doorgebracht. Ruben was namelijk door Kenichi op sleeptouw genomen en aangezien het de bedoeling was om Japanners en buitenlanders dichter bij elkaar te brengen, was hun missie wel geslaagd. Toen alle activiteiten gedaan waren, zijn Yumi & Mami (tweeling) Eri, Ruben en ik nog een keertje langs La Pausa gepasseerd (pizza, pasta...mmm..).

なにわのゆ
Gisteren, 26 februari, was het tijd om nog eens met Nao en Hide op stap te gaan. Ze namen me mee om もんじゃ焼き te gaan eten. 't Was gezellig! Maar wat nog beter was, was de onsen erna!
Ik heb er weer iets nieuws ontdekt. Hoewel ik dacht dat het niet meer gekker kon worden dan een zandbad, blijkt dat niet helemaal waar te zijn!
Er bestaat namelijk ook zoiets als een zout-sauna! In het midden van zo'n sauna staan twee grote houten emmers, ééntje met water en ééntje met zout. Eerst neem je een matje, dat je afspoelt met water en dan op de plaats legt, waar je wil gaan zitten. Vervolgens neem je een handvol zout, idd, gewoon zout! En dan!
Smeer je jezelf in met zout! Toen ik deze uitleg hoorde, wist ik even niet wat er gebeurde, maar eens ik mijn 'angst' overwonnen had, deed het eigenlijk wel deugd! Het zout smelt immers door de warmte op je huid en dat heeft een ontspannend effect.
De tv met Japanse drama, ingebouwd in de muur vd sauna, moet zorgen voor de ontspanning van het hoofd!
Na de onsen, vervoegden Nao en ik ons weer met Hide en dronken we een koude koffie met melk. Volgens hen moet je dat drinken nadat je in de onsen geweest bent en hoewel ik vies ben van koude koffie, was dit toch lekker! Terug in de dorm, was ik zo ontspannen, dat ik meteen mijn bed ingekropen ben! Ik hou van Japanse baden!

De plannen voor de volgende paar dagen zijn, de volgende trip plannen! Mijn ouders en broer zullen op 30 maart hier in Osaka landen en samen met hen zal ik dan ook gedurende 2 weekjes Kansai en Tokio onveilig maken.

interview

Een tijdje geleden kreeg ik een e-mail van een zekere Lizza, die mij wou interviewen. Al snel werd duidelijk dat ze via mijn blog bij mij terecht gekomen was. Ze wou me interviewen voor de website "Expat Interviews", die een verzameling is van interviews met mensen die in het buitenland wonen en hun ervaringen met het gastland. Zoals ik begrepen heb, is het de bedoeling om tips over wonen in het buitenland met geïnteresseerden te delen.

Ziehier de link:
http://www.expatinterviews.com/Hilde-Medaer.html

Mietjes zijn het!

4 maart was de dag van het vertrek naar Okinawa voor het lentekamp van de Backpackcircle. Het vliegtuig naar Naha zou om 8u05 vertrekken en dat betekende voor mij om half zes opstaan om op tijd op de luchthaven te geraken. Ruben, Judith en ik hadden om 6u45 afgesproken met Haku om samen naar de luchthaven te gaan. In tegenstelling tot waar we van uitgingen, namelijk dat iedereen daar zou staan, stonden we daar met z'n vijven. De rest van de circle bleek al in Okinawa te zijn of een volgende vlucht te nemen!
Aangekomen in Naha vonden we onze weg naar de ferry terminal, waar de groep zich vervolledigde. 't Was warm weer en 't zonnetje scheen mooi, waardoor ik al begon te hopen dat de weersvoorspellingen vol regen er compleet naast zaten. Tijdens de ferrytocht naar Kumejima 久米島, kwam de wind echter op en namen de donkere wolkjes toe...
Bij onze aankomst op Kumejima, werden we opgewacht door de mensen van de duikshop, die ons de volgende dag een initiatie in duiken zouden geven. Er stond een stevige wind en volgens die mensen was in tentjes slapen was volgens hen dan ook geen optie. Ze boden ons een zaaltje aan waar we de nacht konden doorbrengen. Hoewel ik het slapen in een zaaltje eerst maar flauw vond, bleek de volgende ochtend (om 6u!) wel dat ze gelijk hadden. Het was aan het onweren en de sterke wind was nog sterker geworden! Het duiken zou die dag dan ook niet kunnen doorgaan! Jammer!

Dan maar improviseren! De planning werd overhoop gegooid en we gingen op 5 maart シーさー(shiisaa) maken. Deze beeldjes stellen kleine leeuwtjes (?) voor, typisch voor Okinawa en je ziet ze vooral bij de ingangen van huizen of op daken om deze te beschermen tegen het kwaad.









's Namiddags gingen we in huurauto's een aantal mooie plekjes (vooral uitzichtpunten) en het zeeschildpaddenhuis van Kumejima verkennen. Ik mocht in de Nissan Cube zitten! Geen idee of deze auto ook in Europa rondtoert, maar ik vind zijn speelgoedgehalte zo hoog, dat hij vanaf nu bij mijn favoriete lelijke-maar-fantastische auto's hoort!






Die avond werden de tentjes opgesteld en voelde ik mij voor het eerst, sinds toch al wel een lange tijd, nog eens in kampsfeer. Heerlijk! Zoals de vorige avond, gingen we ook die avond weer om 10u onze tent in om de volgende dag om 7u op te staan, voor het zeekayaken!

Het weer was nog steeds niet schitterend, met als gevolg dat we voor de tweede dag op rij voor niets zo vroeg waren opgestaan. Niet zo goed voor mijn humeur, want om 7u opstaan was anders ook niet nodig geweest. 't Is echt ongelooflijk hoeveel tijd die Japanners 's morgens nodig hebben! 2u om zich klaar te maken! In België, zo ik mij nog eens omdraaien en gewoon een half uur later opstaan, maar mijn mede-tentgenoten schoten bijna in paniek toen ik vijf minuten nadat de wekker was afgegaan nog steeds in mijn slaapzak zat! 'Niets aan te doen' of shou ga nai しょうがない zeker?
Deze dag werd opnieuw een rondrijddagje met de auto! En 's middags Okinawaiaans eten! Best lekker, zonde dat we de avond ervoor hetzelfde gegeten hadden...
En dan naar een awamoribedrijfje! Awamori is de sterke drank waarvoor Okinawa bekend staat. Straf spul en precies toch niet meteen mijn ding! 's Avonds (na een dag niet in bad geweest te zijn), vonden onze Japanse vriendjes het absoluuut!! nodig om een fatsoenlijk bad te nemen. Dus gingen we naar het badhuis (met sauna!) van de camping. Ik was er niet rouwig om, want ik had wel zin in een sauna om op te warmen, maar geef nu toe, naar een badhuis gaan op kamp, da's toch voor mietjes??

De volgende dag konden we dan gelukkig wel gaan duiken! Misschien was het toch niet zo gelukkig, want het was eigenlijk wel enorm koud in het water, vooral omdat we er maar half instonden terwijl we de basisduiktechnieken aangeleerd kregen. De clear mask techniek en het ploppen van de oren was mij nog niet gelukt toen de instructrice na een uurtje besloot dat het te koud was om aan het strandje te blijven staan... Ik was er helemaal niet gerust in om werkelijk de open zee in te duiken. En toen 's namiddag's op zee bleek, dat ik er ook nog eens als eerste in zou moeten, omdat ik nu toevallig op die positie op de boot zat, kreeg ik bijna een paniekaanval!
Eens in zee, bleek het water gelukkig toch niet zo koud te zijn en bleek ik gelukkig toch de techniek van het leegmaken van mijn masker meester te zijn. Wat niet wegnam dat ik toch even een paniekaanval kreeg onder water, toen er water in mijn mondstuk kwam. Toen ik doorhad dat ik wel degelijk onder water kon ademen, was alles weer in orde en bleek ik klaar te zijn om naar dieper gelegen oorden te gaan.
Ware het niet dat mijn oren nog steeds niet 'geplopt' hadden en dus zoveel pijn deden dat ik niet dieper kon! Stom!
Ik was dan ook geen klein beetje ambetant toen ik iedereen voor moest laten gaan en achteraf op de boot besefte dat ik niet op de bodem geweest was. Grrrr!
Gelukkig was er naar verluid weinig te zien op de bodem en waren er al helemaal geen mantaroggen (het doel van de duik) te bespeuren geweest.
Na het duiken volgde het douchen in de kou en toen bleek dat Japanse jongens toch lang niet zo stoer zijn als de Belgische! Ze bleven maar roepen dat ze het koud hadden en reageerden heel beschaamd toen ze Judith en mij in bikini zagen rondlopen! Best grappig, maar 't blijven mietjes!

Die avond opnieuw in bad (!) en 's avonds volgde er een 'rondje'. Iedereen mocht nog eens zeggen wat hij ervan vond, wat hier enkel in de positieve zin wordt gedaan en daarna volgde er een feestje. Zonder drank! Of met nauwelijks drank, want wij buitenlanders en nog een paar dapperen zagen wat alcohol wel zitten. Het werd een hele gezellige avond na de toast in het Nederlands!Een paar Japanners hebben de nacht doorgedaan, maar de meerderheid toch de tent introk. Waaronder ook Judith, Ruben en ik, want er volgden voor ons nog 3 dagen.

De backpackcircle in Japan en Belgische scouts, 't is toch iets totaal anders hoor! Hun manier van aanpakken is anders, maar 't zijn even toffe mensen en ik heb mij super geamuseerd!


8 maart
Tijd om terug te keren naar Naha, van waaruit de leden van de BPC terug zouden keren naar Osaka en wij, buitenlanders, afscheid namen van hen om nog 3 daagjes langer Okinawa te verkennen. We installeerden ons in een gezellige guesthouse.
Die dag gingen we naar 首里城, shurijou, het kasteel van de ryukyu-koning dat tot het UNESCO werelderfgoed behoort en niet zonder reden! Het kasteel was prachtig!
Daarna trokken naar de Mc Donalds, want zo'n frietje af en toe kan toch wel smaken hoor! Na nog wat winkeltjes gekeken te hebben, keerden we stilaan terug naar de guesthouse en Ruben bleek wat ziekjes te zijn. Op tijd bed in en uitzieken was de boodschap!

9 maart: 座間味島 Zamamijima aka Walviseiland
Judith is enorm geïntrigeerd door walvissen en onder lichte dwang, werden Ruben en ik meegenomen naar Zamamijima. We zouden er kamperen en vooral walvisjes gaan kijken!
De whale watching tour was gepland voor de volgende dag en dus besloten we maar te gaan snorkelen. Het was koud en de vrouw van de duikwinkel verklaarde ons halfgek, maar ik heb keimooie visjes gezien. Tot mijn spijt heb ik nog steeds geen Nemo gezien, maar wel een paar van zijn tropische vriendjes. Hoogtepunten van de snorkeluitstap:

* De ontmoeting met een Japanner die Nederlands sprak en naar verluid in Bergen Op Zoom in een tomatenserre gewerkt had

* Judith die 'Waaaaaaaah!' riep, toen ze een dode krab op het zeeoppervlak zag drijven en ik die daardoor zo hard moest lachen dat ik geen adem meer kreeg met al dat zeewater in mijn snorkel!

*De fascinatie/ angst van Ruben voor alle mogelijke gevaarlijke zeebeesten!

10 maart
De enige dag waarop het zonnetje scheen (dankzij Roos!) en we vanuit onze tent konden genieten van het prachtige zicht op zee!
En Walvissen! De whale watching tour was fantastisch! Volgens de vreselijk irritante Japanse gids op de boot, had ze nog nooit in haar leven zoveel walvissen gezien en ik geloofde haar wel. Alleen jammer dat ze maar すごい! bleef zeggen met haar piepstemmetje. Ik voelde me zo zeeziek als maar kon en ze heeft niet geholpen aan mijn hoofdpijn!! De onmogelijkheid van de Japanse taal om fantastische dingen met een ander woord dan sugoi/kirei uit te drukken is volgens mijn bescheiden mening toch wel een sterk minpunt van de taal.
Gelukkig maakten de walvissen zelf dit allemaal goed! Mijn foto's zijn zo goed als allemaal mislukt, maar de ervaring zal ik nooit meer vergeten denk ik. Merci Judith!

In Naha zijn we nog wat gaan winkelen en de volgende dag waren we klaar om terug naar Osaka te vliegen! Maar, ik ga absoluut nog eens terug, als het zonnetje schijnt!













de barbiemobiel!!

Het vertrouwde Osaka

Sinds gisteren ben ik weer 'thuis' of hoe noem je dat, terugkeren naar de stad waar je woont?
Een vliegtuigreis van 1u45 bracht Ruben, Judith en mij terug naar Kansai International Airport, waar we nu al zes maand geleden voor de eerste keer stonden.
De voorbije week in Okinawa was redelijk warm, maar bewolkt, regenachtig en er stond veel wind. De weersomstandigheden hebben onze plannen danig in de war gestuurd, maar meer daarover in een volgende blog. Nu wou ik vooral een sfeerbeeldje van Okinawa (meer precies Zamamijima) met jullie delen.

Daar is de lente...

Hier ben ik weer! De twee weken in Osaka, de stad die ik ben gaan beschouwen als mijn nieuwe hometown, zijn alweer voorbij! Morgen (om 7u) zal ik met de backpackcircle (en Judith en Ruben) voor een weekje naar Okinawa vertrekken. De terugkeer is voor 11 maart gepland. Meer nieuws zal daarna volgen, maar voorlopig wou ik toch maar even laten weten dat ik nog leef en alles goed gaat!
De seizoenen zijn niet alleen in Europa in de war en dat was te merken toen we een paar dagen geleden met Wim (Belgje die een jaartje in Matsumoto verblijft) naar Osaka-kasteel trokken. De kersenbloesems, die pas vanaf half maart horen te bloeien, deden dat nu al!
Ons hoorde je niet klagen, 't was een mooie dag en we waren blij om Wim nog eens te zien!

Tot de volgende!