Mietjes zijn het!

4 maart was de dag van het vertrek naar Okinawa voor het lentekamp van de Backpackcircle. Het vliegtuig naar Naha zou om 8u05 vertrekken en dat betekende voor mij om half zes opstaan om op tijd op de luchthaven te geraken. Ruben, Judith en ik hadden om 6u45 afgesproken met Haku om samen naar de luchthaven te gaan. In tegenstelling tot waar we van uitgingen, namelijk dat iedereen daar zou staan, stonden we daar met z'n vijven. De rest van de circle bleek al in Okinawa te zijn of een volgende vlucht te nemen!
Aangekomen in Naha vonden we onze weg naar de ferry terminal, waar de groep zich vervolledigde. 't Was warm weer en 't zonnetje scheen mooi, waardoor ik al begon te hopen dat de weersvoorspellingen vol regen er compleet naast zaten. Tijdens de ferrytocht naar Kumejima 久米島, kwam de wind echter op en namen de donkere wolkjes toe...
Bij onze aankomst op Kumejima, werden we opgewacht door de mensen van de duikshop, die ons de volgende dag een initiatie in duiken zouden geven. Er stond een stevige wind en volgens die mensen was in tentjes slapen was volgens hen dan ook geen optie. Ze boden ons een zaaltje aan waar we de nacht konden doorbrengen. Hoewel ik het slapen in een zaaltje eerst maar flauw vond, bleek de volgende ochtend (om 6u!) wel dat ze gelijk hadden. Het was aan het onweren en de sterke wind was nog sterker geworden! Het duiken zou die dag dan ook niet kunnen doorgaan! Jammer!

Dan maar improviseren! De planning werd overhoop gegooid en we gingen op 5 maart シーさー(shiisaa) maken. Deze beeldjes stellen kleine leeuwtjes (?) voor, typisch voor Okinawa en je ziet ze vooral bij de ingangen van huizen of op daken om deze te beschermen tegen het kwaad.









's Namiddags gingen we in huurauto's een aantal mooie plekjes (vooral uitzichtpunten) en het zeeschildpaddenhuis van Kumejima verkennen. Ik mocht in de Nissan Cube zitten! Geen idee of deze auto ook in Europa rondtoert, maar ik vind zijn speelgoedgehalte zo hoog, dat hij vanaf nu bij mijn favoriete lelijke-maar-fantastische auto's hoort!






Die avond werden de tentjes opgesteld en voelde ik mij voor het eerst, sinds toch al wel een lange tijd, nog eens in kampsfeer. Heerlijk! Zoals de vorige avond, gingen we ook die avond weer om 10u onze tent in om de volgende dag om 7u op te staan, voor het zeekayaken!

Het weer was nog steeds niet schitterend, met als gevolg dat we voor de tweede dag op rij voor niets zo vroeg waren opgestaan. Niet zo goed voor mijn humeur, want om 7u opstaan was anders ook niet nodig geweest. 't Is echt ongelooflijk hoeveel tijd die Japanners 's morgens nodig hebben! 2u om zich klaar te maken! In België, zo ik mij nog eens omdraaien en gewoon een half uur later opstaan, maar mijn mede-tentgenoten schoten bijna in paniek toen ik vijf minuten nadat de wekker was afgegaan nog steeds in mijn slaapzak zat! 'Niets aan te doen' of shou ga nai しょうがない zeker?
Deze dag werd opnieuw een rondrijddagje met de auto! En 's middags Okinawaiaans eten! Best lekker, zonde dat we de avond ervoor hetzelfde gegeten hadden...
En dan naar een awamoribedrijfje! Awamori is de sterke drank waarvoor Okinawa bekend staat. Straf spul en precies toch niet meteen mijn ding! 's Avonds (na een dag niet in bad geweest te zijn), vonden onze Japanse vriendjes het absoluuut!! nodig om een fatsoenlijk bad te nemen. Dus gingen we naar het badhuis (met sauna!) van de camping. Ik was er niet rouwig om, want ik had wel zin in een sauna om op te warmen, maar geef nu toe, naar een badhuis gaan op kamp, da's toch voor mietjes??

De volgende dag konden we dan gelukkig wel gaan duiken! Misschien was het toch niet zo gelukkig, want het was eigenlijk wel enorm koud in het water, vooral omdat we er maar half instonden terwijl we de basisduiktechnieken aangeleerd kregen. De clear mask techniek en het ploppen van de oren was mij nog niet gelukt toen de instructrice na een uurtje besloot dat het te koud was om aan het strandje te blijven staan... Ik was er helemaal niet gerust in om werkelijk de open zee in te duiken. En toen 's namiddag's op zee bleek, dat ik er ook nog eens als eerste in zou moeten, omdat ik nu toevallig op die positie op de boot zat, kreeg ik bijna een paniekaanval!
Eens in zee, bleek het water gelukkig toch niet zo koud te zijn en bleek ik gelukkig toch de techniek van het leegmaken van mijn masker meester te zijn. Wat niet wegnam dat ik toch even een paniekaanval kreeg onder water, toen er water in mijn mondstuk kwam. Toen ik doorhad dat ik wel degelijk onder water kon ademen, was alles weer in orde en bleek ik klaar te zijn om naar dieper gelegen oorden te gaan.
Ware het niet dat mijn oren nog steeds niet 'geplopt' hadden en dus zoveel pijn deden dat ik niet dieper kon! Stom!
Ik was dan ook geen klein beetje ambetant toen ik iedereen voor moest laten gaan en achteraf op de boot besefte dat ik niet op de bodem geweest was. Grrrr!
Gelukkig was er naar verluid weinig te zien op de bodem en waren er al helemaal geen mantaroggen (het doel van de duik) te bespeuren geweest.
Na het duiken volgde het douchen in de kou en toen bleek dat Japanse jongens toch lang niet zo stoer zijn als de Belgische! Ze bleven maar roepen dat ze het koud hadden en reageerden heel beschaamd toen ze Judith en mij in bikini zagen rondlopen! Best grappig, maar 't blijven mietjes!

Die avond opnieuw in bad (!) en 's avonds volgde er een 'rondje'. Iedereen mocht nog eens zeggen wat hij ervan vond, wat hier enkel in de positieve zin wordt gedaan en daarna volgde er een feestje. Zonder drank! Of met nauwelijks drank, want wij buitenlanders en nog een paar dapperen zagen wat alcohol wel zitten. Het werd een hele gezellige avond na de toast in het Nederlands!Een paar Japanners hebben de nacht doorgedaan, maar de meerderheid toch de tent introk. Waaronder ook Judith, Ruben en ik, want er volgden voor ons nog 3 dagen.

De backpackcircle in Japan en Belgische scouts, 't is toch iets totaal anders hoor! Hun manier van aanpakken is anders, maar 't zijn even toffe mensen en ik heb mij super geamuseerd!


8 maart
Tijd om terug te keren naar Naha, van waaruit de leden van de BPC terug zouden keren naar Osaka en wij, buitenlanders, afscheid namen van hen om nog 3 daagjes langer Okinawa te verkennen. We installeerden ons in een gezellige guesthouse.
Die dag gingen we naar 首里城, shurijou, het kasteel van de ryukyu-koning dat tot het UNESCO werelderfgoed behoort en niet zonder reden! Het kasteel was prachtig!
Daarna trokken naar de Mc Donalds, want zo'n frietje af en toe kan toch wel smaken hoor! Na nog wat winkeltjes gekeken te hebben, keerden we stilaan terug naar de guesthouse en Ruben bleek wat ziekjes te zijn. Op tijd bed in en uitzieken was de boodschap!

9 maart: 座間味島 Zamamijima aka Walviseiland
Judith is enorm geïntrigeerd door walvissen en onder lichte dwang, werden Ruben en ik meegenomen naar Zamamijima. We zouden er kamperen en vooral walvisjes gaan kijken!
De whale watching tour was gepland voor de volgende dag en dus besloten we maar te gaan snorkelen. Het was koud en de vrouw van de duikwinkel verklaarde ons halfgek, maar ik heb keimooie visjes gezien. Tot mijn spijt heb ik nog steeds geen Nemo gezien, maar wel een paar van zijn tropische vriendjes. Hoogtepunten van de snorkeluitstap:

* De ontmoeting met een Japanner die Nederlands sprak en naar verluid in Bergen Op Zoom in een tomatenserre gewerkt had

* Judith die 'Waaaaaaaah!' riep, toen ze een dode krab op het zeeoppervlak zag drijven en ik die daardoor zo hard moest lachen dat ik geen adem meer kreeg met al dat zeewater in mijn snorkel!

*De fascinatie/ angst van Ruben voor alle mogelijke gevaarlijke zeebeesten!

10 maart
De enige dag waarop het zonnetje scheen (dankzij Roos!) en we vanuit onze tent konden genieten van het prachtige zicht op zee!
En Walvissen! De whale watching tour was fantastisch! Volgens de vreselijk irritante Japanse gids op de boot, had ze nog nooit in haar leven zoveel walvissen gezien en ik geloofde haar wel. Alleen jammer dat ze maar すごい! bleef zeggen met haar piepstemmetje. Ik voelde me zo zeeziek als maar kon en ze heeft niet geholpen aan mijn hoofdpijn!! De onmogelijkheid van de Japanse taal om fantastische dingen met een ander woord dan sugoi/kirei uit te drukken is volgens mijn bescheiden mening toch wel een sterk minpunt van de taal.
Gelukkig maakten de walvissen zelf dit allemaal goed! Mijn foto's zijn zo goed als allemaal mislukt, maar de ervaring zal ik nooit meer vergeten denk ik. Merci Judith!

In Naha zijn we nog wat gaan winkelen en de volgende dag waren we klaar om terug naar Osaka te vliegen! Maar, ik ga absoluut nog eens terug, als het zonnetje schijnt!













de barbiemobiel!!