Toyako 洞爺湖 en Otaru 小樽

Toyako 洞爺湖
Na een tijdje in Sapporo verbleven te hebben, namen we vervolgens de bus naar Toyako ofwel het Toya-meer. De busrit alleen al was schitterend, 't sneeuwde enorm hard en we leken alleen maar wit om ons heen te zien. Weg van de stad, op naar het rustige Toya-meer! Een paar uur later kwamen we aan bij de laatste bushalte van die dag 'Toyako onsen'. Het werd ons meteen duidelijk dat we in een stukje, niet zo druk bewoond Japan, beland waren. We waren er tegen een uur of 2 in de namiddag, maar er bleken nog slechts twee bussen richting jeugdherberg te rijden...
Eens in de jeugdherberg, bleek dat wij de enige 4 gasten daar waren! De jeugdherberg heette trouwens Showa Shinzan, genaamd naar de vulkaan die vlakbij lag. Usuzan, een uitgedoofde vulkaan die in 2000 zijn laatste uitbarsting kende, konden we vanuit ons raam zien. Spannend!
't Zou tegen 5 uur al donker waren en veel vervoersmogelijkheden waren er niet in de buurt, dus besloten we maar een wandelingetje in de buurt te gaan maken. Met heel veel foto's van Cat tot gevolg! Aangezien wij de enige vier gasten waren, werden we goed verzorgd door de 'vrouw des huizes', die voor ons heerlijke 'shabu shabu' gemaakt had. Shabu shabu, zijn eigenlijk stukjes vlees en groentjes, die je zelf mag koken in een potje water, wat dan het geluidje 'shabushabu' zou moeten maken...
De volgende dag moesten we al vroeg uit de veren, want het ontbijt werd tussen 7 en 8 's morgens geserveerd en de enige bus richting 'centrum', reed om 8u32. Met slaapoogjes konden we van een opnieuw fantastisch ontbijt genieten en dan hop, naar het vulkanisch museum!
Hier waren we natuurlijk ook alleen met z'n vieren, waarop de man van het museum besloot om ons toch maar 10 minuten voor openingstijd binnen te laten en meteen de Engelstalige film over de uitbarsting te laten zien. Vriendelijke mensen, die Japanners!
Vervolgens zouden we doorgaan naar het JR Toya station, waar we noedels zouden gaan maken. Maar we hadden nog wat tijd en dus besloten we de plaatselijk beroemde hand- en voetonsen uit te testen. Het deed deugd, zo wat warm water aan de voeten! Onderweg ontmoetten we Mina, een Koreaanse die de avond daarvoor normaal in dezelfde jeugdherberg als wij zouden slapen, maar er wegens gebrek aan vervoer, niet meer geraakt was. De wereld is toch klein zenne..
We spraken af om die namiddag samen de vulkaan van wat dichterbij te gaan bekijken.
Maar eerst noedels maken! Dat dachten we toch... Eens daar, bleek dat je om noedels te maken aan de hele andere kant van het meer moest zijn! Geen probleem, we zijn de zee gaan bewonderen, hebben er (gele) curry gegeten en de supermarkt verkend.
Dan maar terug met de bus, om op tijd te zijn voor onze afspraak met Mina. De vulkaan dampte en het was echt knap om zien hoe de vulkaan helemaal besneeuwd kan zijn, maar dat er toch rook uitkomt. We waren te voet van de jeugdherberg tot aan de voet van de vulkaan gestapt, maar werden onderweg terug opgepikt door een voorbijrijdende auto. Liften is fijn!
Terug bij de jeugdherberg, duurde het nog een tijdje voor de bus kwam, waarop we haar ingewijd hebben in de mysterieuze wereld van UNO!
De volgende dag moesten we opnieuw de bus om 8u30 nemen en dus hadden we nog massa's tijd toen we bij de bushalte kwamen. Dan maar een cruiseje op het meer! Best frisjes, was het, op onze kasteelboot! Nog een voetbadje en we waren klaar voor de busrit terug naar Sapporo, waar we dan de trein terugnamen naar Otaru.










Otaru 小樽
In Otaru wilden Kemi niet meteen lastigvallen om naar de jeugdherberg te gaan en gingen we dus met de bus ipv haar te bellen, ook al had ze gezegd dat ze ons wel zou komen halen.
Eens in de jeugdherberg kregen we echter een telefoontje dat ze één van haar vrienden gestuurd had om ons te komen halen aan het station en dat hij ons niet vond....
De arme man, Matsui, kwam ons dan maar halen aan de jeugdherberg en nam ons meteen mee naar het glasblaasatelier om ons eigen glas te blazen, wat we met succes gedaan hebben! Niet volledig zonder hulp natuurlijk. De man wou ons mee uit eten nemen, maar er stond zoveel wind die avond, dat hij te gevaarlijk vond om dat te doen en hij besloot dat 'zijn vrouw wel iets zou klaarmaken, maar dat we dan wel eerst langs de supermarkt moesten'. Daar hadden wij geen problemen mee en het werd een hele gezellige avond! Wat ik toen wel een groot probleem vond, was dat we een telefoontje gekregen hadden met de mededeling dat de ferry van 15 februari om 23u afgelast was wegens gevaarlijk weer, hoge golven en stormachtig weer. De ferry zou wel varen op 17 februari. We hadden eigenlijk niet echt nog iets te doen in Otaru en ons geld raakte stilaan op, dus we wilden echt wel graag naar huis. Geen probleem, zei Kemi en ze regelde ons een hotel om twee nachten langer in Otaru te kunnen blijven en ze zou ons 'wel bezig houden'.
En inderdaad, de volgende dag stuurde ze Matsui opnieuw met ons op pad, naar de onsen en de Nikka whiskey-distillerij (Claudy, 't was de moeite!). Na de onsen en de whiskey, kreeg iedereen plots last van vermoeidheid en we besloten dan ook dat het tijd was om richting Green Hotel te keren. Daar wachtte Kemi ons op. Ze wou blijkbaar graag nog iets gaan doen met ons, maar we waren echt allevier doodop en hadden eerst nood aan een dutje.
Tot bleek dat de vrouw van de ferry-maatschappij gebeld had!
Ik begreep dat de ferry van 17 februari ook niet zou doorgaan, maar wat ze verder over de 16e zei, was mij een raadsel. We schakelden Kemi (voor de zoveelste keer) in en ze wist ons te zeggen dat de ferry van de 17e verplaatst was naar 16 februari omwille van de vele trucks die echt wel de zee over moesten! Na zo'n halfuurtje heen en weer getelefoneer, had ik er echt wel even genoeg van. We waren alle vier doodop en hadden een dutje en rustig avondje nodig, wat we dan ook gehad hebben! Op 16 februari gingen we naar de plaatselijke shoppingmall, waar we ook Kemi's dochter leerden kennen en samen met haar purikura gemaakt hebben. Daarna volgde er nog een kennismaking met een beroemde vriend van haar en dan konden we samen naar de Otarubierbrouwerij om avond te eten! Vanuit de brouwerij, waar we aten, konden we de lichtjes op het kanaal zien. Echt mooi! Otaru-bier smaakt echt wel westers ('t had dan ook Duitse oorsprong naar verluid), en 't gezelschap was goed, dus ik had weer een geslaagd avondje! Het kanaal is op wandelafstand van het hotel waar we verbleven en dus konden we via een wandeling langs het kanaal terugkeren. Er hing best wel een romantische sfeer en daarvoor staat Otaru blijkbaar terecht bekend.
Een paar uurtjes rust en om 1u 's nachts kwam Kemi ons halen, met alweer een andere vriend aan haar zijde! Ze ging ons, met de grote auto van de vriend, naar de ferry terminal brengen. Waar ze dan ook nog eens tot 3u30 samen met ons gewacht hebben tot we op de ferry mochten! Kemi en haar vrienden zijn fantastisch en ik was dan ook helemaal van de kaart toen ze zei dat ze een briefje naar de kapitein ging sturen om te vragen of hij ons niet wou rondleiden!
Kemi is een godin!
Want inderdaad, de volgende dag, nog steeds op de boot om 13u, kwam de kapitein ons halen om ons de 'bridge' te laten zien! We kregen uitleg over alles wat daar gebeurt en mochten met de kapitein op de foto, in outfit! Danku Kemi!
We kwamen rond 1u 's nachts aan in Maizuru, waar we zouden moeten wachten tot 's ochtends vooraleer we openbaar vervoer naar Osaka konden nemen. Gelukkig kregen we wat dekentjes in de wachtzaal om ons warm te houden! Om 5u dan weer opgestaan om te voet naar 't station te lopen en de trein te halen van 5u48, die we net misten, maar gelukkig reed er een bus om 6u... Op 18 februari rond 9u 's morgens zouden we dan eindelijk toch in Osaka aankomen, na een reis van 32 uur... Slapen was het enige waartoe ik toen nog in staat was!