Hokkaido 北海道

Inderdaad, ik ben weer in Osaka geland! Niet dat ik met het vliegtuig op reis gegaan ben, wel met de boot en dat bleek niet zo vanzelfsprekend te zijn. Maar meer daarover, verder in deze blog. Laat me maar beginnen bij het begin.

5 februari 2007
De dag waarop Judith, Cat (Amerika) en Natale (Amerika) op onze reis naar het noorden zouden vertrekken. Om een uur of zes 's avonds, vertrokken we uit de dorm, naar Namba, waar we dan de bus zouden nemen naar de ferry terminal in Maizuru. In Maizuru (ten noorden van Kyoto) zouden we dan de ferry richting Otaru (Hokkaido) nemen. So far, so good, ware het niet dat Natale na 10 op de trein naar Namba zei dat ze haar bootticket op de dorm had laten liggen...
Er zat voor haar dus niets anders op dan terug te gaan. Wij zouden al doorgaan tot aan de bushalte en haar daar met haar bagage opwachten. Toen bleek dat er geen twee bussen (om19u en 21u) reden, maar enkel eentje om 8u30, begon ik me al lichtjes zorgen te maken.. Het zou ofwel heel nipt worden voor Natale om de bus nog te halen of ze zou hem missen. Ze was dan ook te laat, niet meer dan 5 minuten, maar bussen in Japan vertrekken op de minuut stipt... Heel wat over en weer getelefoneer later, besloot Natale dan maar een taxi te nemen (ipv de 2 uur durende busrit). Niet veel later dan ons, kwam dan ook Natale aan bij de ferry terminal en zoals je op de foto wel kan zien, was mijn verbazing groot toen bleek dat ze het gehaald had! (De taxirit heeft haar wel een dikke 300 euro's gekost...)
Nog steeds wat opgejaagd, maar blij dat we er allemaal waren, konden we rond 11u de ferry opstappen en een plaatsje zoeken op de boot, die 's nachts om 12u45 zou vertrekken. Het zou een boottocht worden van 20 uren, want het meest noordelijke eiland ligt nu eenmaal niet bij de deur (zo'n 900 km over zee).
De eerste uren van onze reis waren dus al behoorlijk spannend, en we waren nog maar pas vertrokken!

Titanic-scenes en boten zijn onafscheidelijk .. Cat's en Natale's slaapplaats


Otaru　小樽
Op 6 februari, rond een uur of 8 's avonds, kwamen we aan in Otaru. Gelukkig hadden we op de ferry Kemi, haar man Masashi en hun hond Aisu( wat niets anders dan 'ijs' betekent, stel u voor dat je je kinderen zo zou noemen...) leren kennen en waren zij bereid om ons Mount Tengu op te rijden en ons naar de jeugdherberg te brengen. Zelf ben ik nog nooit met de auto een ferry opgereden, maar bij deze was ik er dan toch als passagier uitgereden! Het werd al meteen duidelijk dat autorijden in Hokkaido geen sinecure is. Toen we aankwamen, sneeuwde het, maar geen haar op Masashi's hoofd dat er aan dacht om trager te rijden of voorrangsregels te respecteren. Chauffeurs zijn blijkbaar niet alleen in Osaka gevaarlijk!
Eens in de jeugdherberg hebben we die avond niet meer gedaan dan gegeten en genoten van het zicht van sneeuwval door het raam!

De volgende dag om 10u, hadden we opnieuw met Kemi en Masashi afgesproken, want ze had ons laten weten dat er een overheerlijk tempura-restaurantje was in Otaru, waar je voor zo'n 4 euro heerlijk kon eten. Dat moesten we natuurlijk uitproberen! Ze namen ons mee op een 'tour' door de stad, waarbij we op een berg stopten om van het uitzicht te genieten en ze ons meenamen naar een glasblaasatelier, waar Kemi voor ons een afspraak regelde om glas te blazen als we op 14 februari zouden terugkomen naar Otaru.



We beëindigden onze uitstap met Kemi en Masashi inderdaad in het tempura-restaurantje, dat er naar mijn mening meer als een woonkamer uitzag dan als een restaurant, maar oordeel gerust zelf! Kemi is trouwens niet zomaar een Japanse, ze heeft 7,5 jaar in Amerika gewoont, werkt als vertaler-tolk en presenteert regelmatig tv-programma's waarin ze restaurantjes uittest. Een speciale madam, die er niet voor terugdeinsde om de hedendaagse Japanse jeugd als dom te bestempelen! Ze zei exact wat ik ook al vaak gedacht had, namelijk dat je dom voordoen in Japan 'schattig' is, maar dat zij daar mooi niet aan mee doet! Met deze Japanse kan ik het wel vinden! Vooraleer naar Sapporo te vertrekken, spraken we af dat we elkaar zouden zien als we terug naar Otaru kwamen en tevreden vertrokken we met de trein uit Otaru, op naar Sapporo, waar het sneeuwfestival plaatsvond.









Sapporo 札幌
We reden langs de kust, naar Sapporo, waar het sneeuwde toen we er aankwamen! 10 meter voor de jeugdherberg, werden we aangesproken door een Rus, die op zoek was naar het Sapporo House Youth Hostel, vlak achter hem... Hij had naar verluid al een halfuur lopen zoeken in cirkeltjes, maar aangezien de naam van de jeugdherberg enkel in het Japans op het gebouw stond, had de arme man (die geen Japans sprak) het gebouw niet kunnen vinden. En zo hadden wij hadden onze goede daad van de dag meteen volbracht! Die avond wilden we natuurlijk meteen het beroemde sneeuwfestival ( 雪祭り) gaan verkennen. We vonden al snel een gigantische sneeuwman, maar in tegenstelling tot wat we dachten, waren we nog niet in Odori park beland... Dat was nog een paar straten verder. Eens in Odori-park, bleek de sneeuw echt met bakken uit de lucht te vallen en na een uurtje zat er voor ons dan ook niets anders op dan verkleumd van de kou terug te keren. Veel foto's konden we door de kou en de sneeuw op de lens niet maken en de sneeuwbeelden waren zo erg bedolven onder een laag sneeuw, dat het niet altijd duidelijk was, wat nu precies wat moest voorstellen... Onderweg maakten we wel een stop bij een raamen-restaurant, waar we een poging deden om wat op te warmen en mijn handen echt pijn deden van het ontdooien! Brrr... En dan maar vlug terug naar de jeugdherberg!