Hokkaido...

In plaats van één gigantisch lange blog over mijn reisavonturen, leek het mij beter om er een enkele kortere te maken. Deze blog is dan ook het vervolg op de vorige hokkaido-blog. Veel plezier!

Sapporo 札幌
Mijn vorige blog eindigde bij de eerste avond in Sapporo. We hebben 5 nachten in Sapporo doorgebracht. 3 in het Sapporo House Youth Hostel (waar we Alysia uit Costa Rica leerden kennen) en dan dan nog 2 nachten in het Sapporo In Nada, een rustig hotelletje, in Japanse stijl. Beide hostels lagen in een andere buurt van Sapporo, waardoor we de kans hadden om Sapporo eens langs een ander kant te bekijken. Gedurende die vijf dagen zijn we naar de twee grootste en interessantste locaties van het sneeuwfestival gaan kijken, wat heel wat tijd gevuld heeft aangezien Odori-park en de buurt Susukino echt wel groot is! Naast sneeuwbeelden zagen we er ook ijssculpturen, met en zonder ingevroren zeebewoners...
't Was best koud en het sneeuwde regelmatig, waardoor we af en toe wat opwarming gingen zoeken bij Starbucks! Heerlijke koffie! Tijdens de tweede avond in Sapporo, hadden Cat, Judith en ik het plan opgevat om de TV-tower binnen te gaan en er de lift te nemen om zo het verlichte ijsfestival vanuit de hoogte kunnen zien. Er stond echter een veel te lange rij en het kostte dan ook nog eens 5 euro, waarop we maar besloten om wat kraampjes te kijken. Dat bleek een goed idee te zijn geweest, want zo kwamen we terecht bij een kraampje, waar je chai melk thee voor 100 yen kon kopen. Wat we natuurlijk moesten proberen! Na een babbel, vroeg de man van het kraampje ons of we onze thee niet in het chaletje wilden opdrinken en die uitnodiging namen we graag aan. Hij bood ons vervolgens American dogs (worst met deeg errond op een stokje), pureebollen op een stokje en dan ook nog currysoep aan. Terwijl we hem net verteld hadden dat we naar de Mos Burger geweest waren.... De man was uitermate vriendelijk en toen Cat en ik een pot thee kochten, vulde hij onze bekertjes nog eens. 'Service' heet dat dan...サービスです。
Wat hebben we zo nogal in Sapporo gedaan? Geshopt, de Clock Tower en Hokkaido University bezocht en we hebben de ropeway op Moiwa-yama gedaan nadat we Hokkaido Jingu bezochten.
De Clock Tower was een vreemd beeld in de grijze stad. Het was een zeer Westers aandoend houten gebouw, tenmidden van de torenhoge flatgebouwen. Vreemd, maar wel knap dat de klokkentoren er na al die jaren nog steeds staat! Hokkaido University is echt een mooie universiteit, gelegen in een heel groot park, dat er met al die sneeuw echt heel mooi uitzag.
Net zoals het sneeuwtapijt bij Hokkaido University indruk gemaakt had, was ook Maruyama park 丸山公園 de moeite. In dit park is Hokkaido Jingu gelegen, en je kan je waarschijnlijk wel voorstellen dat een tempel in het midden van de bossen met al die sneeuw errond een fantastisch zicht oplevert. Daarenboven konden we in de tempel een glimp opvangen van een Japanse autozegening en een huwelijk! We waren weer op de juiste plaats op het juiste moment.
Na Maruyama park, keerde Natale terug naar Sapporo centrum, maar Cat, Judith en ik wilden dolgraag de ropeway op Moiwayama doen. En ik ben blij dat we dat gedaan hebben, want het was gewoonweg schitterend!




















Ik op de berg Moiwa













Shiraoi 白老
Gedurende de periode dat we in Sapporo verbleven, hebben we ook een daguitstapje naar Shiraoi 白老 gemaakt, waar we het Ainu-museum bezochten. Ainu zijn de oorspronkelijke bewoners van Japan, die naar Hokkaido verdreven werden (in de stijl van de indianen).
Ze hebben/hadden een andere huidskleur, taal en lichaamsbouw, waardoor ze gemakkelijk van de 'Japanse' Japanners te onderscheiden zijn. Schattingen over het aantal zuivere Ainu die nu nog leven, lopen uiteen tussen 10 000 en 150 000.
In het museum zijn er Ainu-huizen nagebouwd en worden er beren en honden in onmenselijke omstandigheden gehouden (geheel tegen de denkwijze van de Ainu in, maar bon). 't Museum en het aangrenzende bevroren meer waren het tripje meer dan waard! We hebben er zelfs een 'mukkuri' gemaakt, een Ainu-muziekinstrument dat uit bamboe gemaakt wordt. Niet simpel om te maken of te bespelen maar 't was wel tof!
In Shiraoi was er, buiten het museum, weinig te beleven en we werden er nog maar eens mee geconfronteerd hoe vreselijk onhandig het openbaar vervoer buiten de steden hier is. Er reden nauwelijks treinen van Shiraoi naar Sapporo en de aansluitingen waren ook niet ideaal. Gelukkig mochten we van de vriendelijke man in het station even door de ticket-controle om in de warme wachtzaal een halfuurtje door te brengen.